opgeruimd staat netjes!

Nog even en het is tijd om goede voornemens in elk geval een maand vol te houden. Weer meer gaan sporten, op mijn geld letten (ik had gedacht dat ik door een jaar lang geen nieuwe spullen te kopen, wel wat geld zou overhouden. Maar ik weet het toch elke maand tot de laatste stuiver op te maken), meer boeken lezen.. Vaak hou ik goede voornemens maar even vol, maar het voornemen om een jaar niets nieuws te kopen, gaat me toch redelijk goed af. Wat kleine missers daar gelaten, lijkt het erop dat het een nieuwe levensstijl aan het worden is. Met kerst heb ik nog een blouse, rok en twee paar pumps uit de kast van mijn moeder meegenomen. 'Kind, dat is al jààren oud, alles komt weer terug.' Het geeft mij zoveel plezier als spullen een tweede leven krijgen. Niet dat ik alleen neem, ik hou er ook van als ik mensen blij maak met spullen die ik niet meer gebruik. En komende zaterdag hoop ik aan spullen die ik niet meer draag of gebruik nog wat te verdienen. We staan in de IJhallen, in een standje al onze 'vintage' te verkopen. Ik heb niet normaal zoveel spullen in tassen in huis opgestapeld staan. Mijn zus en zwager hebben ook hun kasten uitgemest, en die mogen we ook verkopen. Wat voelt het toch heerlijk om zo door de kasten te gaan. Alles waarvan ik inschat het niet te verkopen, heb ik in tassen voor het Leger des Heils gedaan.

Maar er was meer in 2013; ik heb niet normaal zoveel tripjes gemaakt; Parijs, Schotland, Texel, Toronto, Marokko, Domburg, Portugal - om maar iets te noemen, ik heb een derde marathon gelopen, daarna ben ik zo af en toe weer gaan roken (daar ga ik echt mee stoppen!), ik heb me hard ingezet voor de Voedselbank Cultuur - www.voedselbankcultuur.nl - en hopelijk wordt dat in 2014 nog groter, ik ben voor de 2e keer tante geworden, ik ben op toneelles gegaan, ik ben bewuster op eten gaan letten en minder tarwe en suiker gaan eten (zei ze, terwijl er vier oliebollen voor haar neus staan), heb een leuke liefde gehad en voelde ik me ontzettend blij met zoveel fijne vrienden om me heen. 

2014 staat voor de deur, en dat wordt hopelijk net zo'n fijn jaar! Nog zo'n acht maanden waarin er niet geshopt gaat worden, ik denk na over opnieuw studeren, na de marathon is dat sporten een beetje minder geworden, daar ga ik direct verandering in brengen, mijn spaarrekening heeft het wat moeilijk gehad met al die reisjes, dus hopelijk win ik de jackpot, ik wil meer gaan lezen, meer koken (echt koken, geen receptjes na maken) en wie weet ontmoet ik dit jaar wel een leuke man, die wat langer blijft. Ik heb er in elk geval zin in! Bye bye 2013, hello 2014 - bring it on!

Merry Christmas

Merry Christmas!! 

Enneeee, het echte kerstgevoel is het vieren samen met dierbaren, niet de cadeaus die onder de boom liggen ;). 

Amen. 

Confessions of a shopaholic

Voor het kerstfeest van mijn werk wilde ik er uit zien als Máxima. Het thema was iets koninklijks. En met mijn blonde haar en bruine ogen dacht ik dat de basis daar was. Maar het was niet genoeg. Ik heb een tiara en een sjerp gekocht. Niet van de echte te onderscheiden. Jurk, pumps, tasje, panty, royale oorbellen had ik allemaal al. Het was het waard, ik zag er best koninklijk uit en het feest was heel leuk! Met een flinke kater en kleine oogjes heb ik mezelf vrijdag naar kantoor gesleept. Verder heb ik toch nog een second hands gekocht; een kerstig hesje. 

Verder ben ik week naar het kerstfeest van de kerk van mijn taalmaatje geweest. Beloofd was beloofd. Haar wilde ik ook graag een kerstpakket geven. Omdat ik enigszins ben aangestoken door het anti-tarwe dieet; heb ik de pasta uit mijn kerstpakket gegeven, met een pastasaus (boordevol suiker!), de nootjes, een lekkere bodylotion en douchegel die al even in huis liggen (wel ongebruikt hoor!), gelezen tijdschriften (de taal, daar gaat het toch om, bij ons) en een mascara - die mocht ik immers kopen. Nu geloof ik geloof ik niet, en haar kerk is net weer anders dan de kerk waar ik in Ruinen naar toe ging, dus ik had niet echt een idee wat ik aan het zingen en bidden was. Tijdens het bidden heb ik mijn lang niet gedane yoga oefeningen gedaan.

Komende week de kerst! Ik zal jullie op de hoogte houden of het lukt geen kerstcadeaus te kopen. Niets aan! 

Not feeling that well

Getver de getver; ik lig al drie dagen in bed; een ordinaire griep onder de leden! Wat is het leven toch veel leuker zonder hoofd- en keelpijn, zonder watten in mijn hoofd en zonder van die vreselijke hitteaanvallen. Ik slaap, eet wat soep, heb een marathonsessie 'Downton Abbey' (I just love the British accent!) achter de rug - zo zag mijn weekend eruit. Vrij inspiratieloos. Ik had een date kunnen hebben (date #3 met dezelfde man - de vlaggen kunnen uit, zou het gebroken hartje eindelijk uit mijn hoofd zijn?!), kunnen borrelen met vriendinnen, rondjes Vondelpark kunnen lopen, lekker over de markt kunnen slenteren.. Nee, ik lig ik mijn weekend op bed en af en toe voor de afwisseling op de bank. Vandaag zou ik vriendin A.  helpen met de opbouw van een 'try & buy' event; het merk 'MusTake' van haar man had een wintersale vandaag. Zo'n leuk merk, mooie sportkleding - met een leuke touch. De moeite van het kijken op de webshop waard: www.mustake.com. Helaas lukt dat vandaag ook niet. Maar, Johan C zei het al; 'elk nadeel heb z'n voordeel'. Ik kom niet in de verleiding iets te kopen - naast 'MusTake' zijn er ook andere merken; leuke spullen voor kinderen en mooie sieraden. Ik merk dat ik lately een ruggengraat van een garnaal heb; heb zo'n zin om te spenden! Het komt vast door de moeilijke decembermaand, er is overal uitverkoop, ik vind dat mijn kledingkast een opkikker kan gebruiken en loop voor mijn gevoel elke dag in hetzelfde. Ik vind dat augustus nog Heel Erg Ver weg is. In augustus is er alweer lente geweest en zijn we in de zomer halverwege. 2 x een nieuwe collectie. Zusje L heeft enorm geld uitgegeven deze week, dus misschien mag ik even in haar kast neuzen.

Hoewel ik vind dat ik niets leuks meer heb en mijn kast een beetje beperkt is, heb ik toch mijn kast uitgespit voor de verkoop in de IJhallen. Ik heb echt veel kleding dat (of is het 'wat'?!) ik nooit meer draag. Mijn stelregel is: als het twee jaar niet is gedragen, mag het weg. Hopelijk levert het ons wat op. Ook allemaal oude boeken (Nicci French, wordt dat nog gelezen überhaupt?) mogen weg voor een prikkie! Samen met vriendinnen J en A staan we in de IJhallen op 4 januari; komt allen! 

Kerst voor de deur: de planning is rond. Kerstavond naar de film, eten en cocktails met vriendin K, 1e kerstdag met papa en mama, zus, zwager, neefje en nichtje en oma in Ruinen, 2e kerstdag lekker in Amsterdam met vrienden. En de hele week vrij! Ik had geen kerstversiering in huis, dat mocht ik niet kopen ook - dus mijn huisje is niet echt xmas-proof. Echt super saai! 

Nou, om de tijd te doden, ga ik door met aflevering 4 van 'Dowton Abbey' van seizoen 2. Gister begonnen met seizoen 1. Oeeeeeppps. Ik ken af en toe ook echt geen mate! 

weer een week overleefd!

En weer een week zonder iets gekocht te hebben. Tja, het wordt zo langzamerhand een beetje saai zo; ik lijk het allemaal ook redelijk onder controle te hebben. Mijn kledingkast is heel overzichtelijk, en toch vind ik nog steeds dat ik heel veel leuke combinaties kan maken. Ik heb wel meegedaan met een prijsvraag, in de hoop dat ik een boekenbon van 50 euro kan winnen. Of is dat valsspelen? Lijkt me heel erg fijn, om in een boekenwinkel voor 50 euro aan boeken te kopen. Nu het weer kouder wordt, kom ik er wel achter dat ik weinig echte truien heb, maar voor die 4 dagen per jaar dat het echt freezing is, red ik me ook prima. Uggs leken me deze week heel fijn om te hebben, ik had koude voeten van de 36 hagelbuien waar ik in terecht was gekomen, maar de naam zegt het tegelijkertijd al; Ughhhhh. Wie ooit bedacht heeft dat vrouwen daar charmanter van worden. Oh oh oh. Gelukkig ben ik er nooit ingetrapt, hoewel ik het zeker wel overwogen heb, hoor. Maar als ik ze dan nu allemaal weer op straat zie.. Ik zie ook veel Timberlands op straat. Ik heb ze ook nog steeds en in best nog goede staat. In Groningen woonde ik er in, maar ze zijn wonder boven wonder nog steeds in prima staat. Toen was het een schoen voor studerende meisjes en jongens, maar volgens mij is de doelgroep wel een beetje anders geworden. Volgende week sta ik trouwens voor een grote uitdaging; een try & buy event van een paar nieuwe merken, waaronder een leuk sportmerk van vrienden. Hartstikke leuk en sympathiek om dingen te kopen bij jonge, enthousiaste ondernemers met een leuk, vernieuwend concept. Volgens mij is er ook een wijnbar, daar ga ik maar bij staan.

Nieuwe schoenen!

Ik heb nieuwe schoenen! Mijn zusje heeft schoenen bij de kringloop voor 4 euro gekocht. 4 euro. 4 euro! En ik ben er zo blij mee - schoenen die ik zelf in mijn vorig leven voor 75 euro zou hebben gekocht! Ik weet zeker dat ik er vaak op ga lopen. En terwijl ik dit schrijf, draag ik een hoodie - een trui met capuchon, die anders weggegooid zou worden, omdat het logo net niet goed gedrukt staat - gered van de vuilnisbak dus! En brand new. En mijn sokken die ik draag zijn nog geweest van mijn opa. Ok, ok op dit moment ben ik niet op mijn charmantst, maar echt, om je je fijn te voelen, hoeft het niet het nieuwste van het nieuwste te zijn. Ik ben zo blij dat mijn überwarme shawl een zelfgebreide is, die oma's kunnen er wat van!

Komend weekend vieren wij Sinterklaas avec le familie. Ik zit met mijn handen in mijn -ok ok ok, net geverfde, geknipte- haar. Ik ben een pepernotentaart aan het oefenen, hoopte dat ik warme truien kon breien en mooie cadeaus kon klussen, waar mensen echt blij mee zijn. Ik denk dat ik voor mijn nichtje en neefje toch nog de winkel 'Waar' in loop, op de Bilderdijkstraat 57 - www.ditiswaar.nl. Een goede plek voor duurzame cadeaus.

We staan al met één been in het weekend en daar heb ik veel zin in. Vanavond een partijtje, morgen lekker sporten en zondag dus de Sinterklaasviering. Ik kan dit jaar van bewustwording van mijn consumentengedrag niet voorbij gaan aan andere dingen. Zoals vorig weekend mijn drie uur lange zit bij de kapper, met aluminiumfolie, vraag ik me deze week af hoe ik verstandiger kan eten; meer eten zonder overbodige verpakkingen, minder troep in mijn eten (ik ontbijt sinds deze week met havermoutpap!) en ik eet geen pasta meer. Ja, je leest het goed, ik eet geen pasta meer. Er zullen mensen van hun stoel vallen. Pasta schijnt helemaal niet zo goed te zijn. Iig witte pasta. Nu is macaroni zo ongeveer mijn lievelings, maar brood, pasta en aardappelen schijnen totaal overbodig te zijn. Zeker nu ik geen marathon op de planning heb, maar lullige rondjes van 6 km, red ik het prima op soep en salades. En dus havermoutpap. De eerste ochtend ging ik over mijn nek, maar op dag 4 keek ik er zelfs naar uit! Ik doe er gezellige toppings door, zoals noten, bramen en kiwi's. Maar rozijnen, bananen, stukjes appels of peer kunnen natuurlijk ook. Of bramen en lijnzaad. Ik eet het met sojamelk. Gelukkig leest mijn oma dit niet, zij zou òòk van haar stoel vallen.

another week waarin ik niets gekocht heb - maar wel wat vragen heb ten aanzien van verantwoord leven

De HEMA. Ik was er al sinds augustus niet binnen geweest. Ik fiets er elke dag langs, maar ik durfde gewoon niet. Hoewel er ook producten te koop zijn die ik wel mag kopen, zijn er te veel verleidingen. Leuke rokjes, goede dvd's, gezellige boekjes, lieve kaartjes, cadeautjes voor Fiene en Teuntje - ik was gewoon tè bang mezelf niet in de hand te hebben. Maar ik moest: wattenschijfjes, make-up remover en fietslampjes; producten die het beste bij de HEMA te halen zijn. Ik had er meer van verwacht; een manager die blij was me weer te zien, de kassameisjes die me zouden begroeten - want het kan niet anders dat de winst van de HEMA Kinkerstraat achteruit is gegaan sinds augustus. Maar hoe dan ook voelde het weer als thuiskomen. Ik heb me keurig aan mijn lijstje gehouden, wat een prestatie op zich mag heten. Ze hebben ook zulke leuke kerstversieringen; hoe kom ik daar nu weer aan? Ik ga nog eens bij mijn ouders op zolder kijken binnenkort.

Speaking of kerst; het kerstfeest op kantoor is over een kleine maand al. Mèt thema. Ik hartje verkleedfeestjes. Het thema is Kroning op het Werk, met een knipoog naar het nieuwe schilderij in het Van Gogh Museum en met een knipoog naar de Kroning van 30 april. Dus, het lijkt me met mijn blonde haren en bruine ogen, dat ik als Koningin Maxima ga. Niet van de echte te onderscheiden ;).  Hoe kom ik nou weer aan een kroontje, tiara, een royal blue dress en diamanten?

Verder geef ik me nog steeds een beetje over aan de winterblues - veel slaap, chocoladepepernoten en Downton Abbey op DVD; heel fijn, maar mijn onderbuurman zei eens terecht: 'op de bank gebeurt het niet.' Dus vanavond gezellig wat drinken en met dat luie lijf de bank af! Ik heb me ingeschreven voor de 21 km van Den Haag in maart, dus daar moet ik maar langzaam aan geloven. Je zou denken dat ik na de hele marathon lachend een halve doe, maar dat is helaas niet zo. Elke keer als ik nu ga, ben ik na zo'n zes kilometer er wel weer klaar mee. En het IDFA festival is in Amsterdam, ik ga op zondagochtend naar een documentaire - alleen al om deze reden hou ik er zo enorm van om in Amsterdam te wonen!

Vandaag heb ik werkelijk een godsvermogen uitgegeven aan een nieuw kapsel. Ik ben weer als nieuw. Ik had er wel dubbele gevoelens bij, ik ben namelijk weer helemaal blond en ik heb drie uur in de kappersstoel gezeten en in de spiegel (ja, kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper) gekeken met veel, heel veel aluminium folie. Dat is volgens mij niet echt recyclebaar - om nog maar te zwijgen van de andere rotzooi die wordt gebruik om mij erg blond te krijgen. Ik ben toch er nieuwsgierig of er andere, meer milieubewustere manieren zijn om naar de kapper te gaan. Want ik ben bang dat hoe ouder ik ga worden, niet kleuren geen optie is..

Isabel Marant, Richard Wagner en meer

Ok, ok, ok - ik ben er nu wel achter dat ik geen koopverslaafde consument ben, dat mijn identiteit niet afhangt van al die mooie dingen die te koop zijn en die ik dan aan kan trekken en dat ik niet denk dat ik een leuker mens ben als ik die nieuwe jeans draag. Maar ik mis het wel so once in a while. Zeker nu Isabel pour H&M in de schappen van onze Zweedse vrienden hangt. Ik hartje Isabel Marant en normaal gesproken kan ik het niet betalen; maar deze lijn is prima te doen. Ik heb twee truitjes van haar in mijn kast hangen en she's my favourite. Ik mag alleen echt echt echt niet en zeker vier collega's waren om 10.00u sharp op de website van de H&M om de bestellingen te plaatsen - toch een tikkie jaloers!

Een collega die weet van mijn jaar lang niets nieuws, liep vol trots langs en zei dat ze een vintage rok aan had. Daarna zei ze dat ze zich niet kon voorstellen dat ik nog steeds niets had gekocht, ze zag me elke dag in weer een andere outfit, dacht ze. Dat is toch echt niet zo - de kunst zit in het combineren en in de juiste accessoires! Geleerd van mijn superhippe vriendinnen!

Het fietsprobleem waar ik eerder over schreef, heb ik eindelijk aangepakt: ik heb hem naar de fietsenmaker gebracht! Nu ik in het Vondelpark niet meer rondkijk of ik mijn vlam tegenkom en hij mij niet van ver hoeft te horen aankomen, was het tijd om die rammelbak te laten maken - eindelijk dus. Geen nieuwe fiets dus, maar de oude fiets van mijn moeder gaat weer even een jaartje langer mee. Hij is ook wel dierbaar, opaatje heeft er vorig jaar - vlak voor dat hij kwam te overlijden, een handige bak opgezet - ik wil ook niets anders.

In het nieuwe jaar ga ik met vriendin A in de IJhallen onze troep verkopen - en de troep wordt dan vintage - dat begrijp je. Dus naast zelf niet meer kopen, creatief zijn met spullen, ga ik alles wat ik niet meer gebruik, proberen een nieuw leven te geven. Ik heb er zin in; mijn huis is gedoopt tot opslagplek - dus mocht je nog spullen hebben, ik wil je er van af helpen en het mag hier staan.

Nog even over ervaringen, in plaats van geld uitgeven aan spullen: ik heb mezelf verrijkt door naar de opera te gaan. Oh meine Gutte - wat een ervaring. Alles auf Deutsch, vijf uur lang - pjieeeuwwww - dat was heel bijzonder. Ik denk dat ik genoeg opera heb gehad voor de rest van mijn thirties, op mijn veertigste denk ik er wellicht anders over. Het ging mij nog even boven de pet!

Ik zing een Teuntje lager

Hij is er! De knapste, de leukste en de liefste: welkom op de wereld lieve Teun! Maar de kleine man wil ik natuurlijk het liefst vertroetelen tot en met. Nu heb ik gezien hoeveel speelgoed er al is, wat de oma's van plan zijn en hoe de kledingkast er voor staat: de kleine knapperd kan vooruit tot zijn achtste. Ik heb een konijnenknuffel voor hem, van gerecycled, organic materiaal en voor de family kook ik lekkere pasta's de komende weekenden. Helaas wonen ze niet om de hoek, anders was ik elke avond even langsgegaan! Wat een snoepiepoepie. En Fiene is een trotse grote zus; wat is ze groot ineens. 

ik geef mijn back up op!

Nu ik op ruim een kwart van mijn jaar zonder nieuwe spullen zit: tijd om de balans op te maken: waar wordt er gesjoemeld, waar loop ik tegen aan, wat is er echt moeilijk en waar mogen de regels nog wel wat scherper. Het voelt alsof ik met marktplaats-aankopen de boel een beetje aan het bedonderen ben. Ondanks dat het allemaal niets nieuws is, is het voor mij wel nieuw. Ik hou er een systeem mee in stand - doordat ik de bijna niet gedragen spullen draag van meisjes zoals ik uit de grote stad, kunnen zij vrolijk verder shoppen. Het is mijn best gemakkelijke back-up, dus ik heb besloten dat -tenzij mijn wasmachine het begeeft-  ik geen spullen via marktplaats meer ga kopen. Ik hartje nog steeds wel vintage winkels, dus ik blijf die nog wel bezoeken, maar op zoek naar bijna niet gedragen spullen via marktplaats, ga ik dus niet meer doen. Dit jaar is toch ook bedoeld om mezelf een spiegel voor te houden en op deze manier speel ik voor mijn gevoel vals. Hierdoor loop ik toch ook niet echt tegen grote problemen aan; bijna alles is te koop via marktplaats.

Wat ik moeilijk vind, is dat het in mijn omgeving vaak gaat om en over spullen kopen en bezitten en ik hoor er niet meer bij - bij die gesprekken in elk geval; ik weet er nog wel wat over te vertellen, maar ik doe voor spek en bonen mee; ik koop nu eenmaal bijna niets meer. Ik merk ook dat het me minder boeit wat er allemaal te koop is, en wat de nieuwste trends zijn. Het vlakt de gesprekken een beetje af, terwijl ik had gehoopt dat er bij mij ruimte zou komen voor gesprekken over de dingen waar het 'echt' om gaat. Blijkbaar is dat een beetje een illusie en bestaan mijn wereld en die van mijn omgeving uit hoe we er uit zien en wat we uitstralen.

Van een collega kreeg ik het boek 'Merkenmoe' te leen; hij vond dat dit boek in de lijn lag van mijn project. Het is heel fascinerend, een Britse man gooit al zijn merkspullen - en holy m, dat zijn er nogal veel - op een groot vreugdevuur. Hij merkte dat zijn identiteit totaal bestond uit merken. Door bepaalde merken te dragen, te roken, te eten en te gebruiken, hoopte dat hij een bepaald iemand zou zijn en een identiteit daarmee uitstraalt. Alleen maar door het dragen van merken. Hij was er echt aan verslaafd. Hij beschrijft zijn hele proces - hij moet echt afkicken! - en bemerkt dat het nog niet zo gemakkelijk is om merkloos door het leven te gaan; dat is namelijk de bedoeling nadat alles in vlammen is opgegaan. Ik ben me ook erg bewust van merken en wat ik draag en wat ik hoop uit te stralen. Niet zozeer met merken, maar wel met wat ik draag, hoop ik een 'links van het midden, krachtige, cultuurliefhebbend, maatschappelijk betrokken en stijlvol' iemand uit te stralen en alles wat ik doe, ligt wel in die lijn. En als dat niet zo is, dan doe ik het wel een beetje stiekem. Ik hou het liever voor mezelf dat ik in een deuk lag deze week om Geer & Goor, precies op de hoogte ben hoe het gaat met Ludo & Janine en dat ik elke zaterdag naar de Aldi ga voor mijn weekboodschappen. Ik ga er liever prat op dat ik graag naar cultfilms ga, ook wel eens boodschappen bij Marqt doe (maar halleluja, wat duur) en geen vlees eet.

In de zomer kreeg ik de vraag van een niet nader te noemen persoon, of ik mij wel eens verwonder en waar ik mij over verbaas en opwind. Hij vroeg dat omdat ik blijkbaar geregeld niet-verwonderend en licht dromerig voor me uit en om me heen kijk. Ik heb dit getoetst bij collega's en vrienden en ik verbaasde mij erover dat ik blijkbaar soms stoïcijns de wereld in kan kijken. Ik had geen idee. Hoewel, ik bij tweelingzus Luc dit ook wel opmerk, en aangezien wij dezelfde genen hebben, is het niet verrassend dat ik hier ook een handje van heb. Overigens hoop ik door diezelfde genen ook zo'n heel lief kindje als Fiene te krijgen later als ik groot ben; ik heb echt de allerliefste nicht van de hele wereld. In elk geval, verwonderen: vanaf dit moment in de zomer probeer ik heel bewust de wereld in te kijken en mensen niet alleen aan te gapen (schijn ik dus een ster in te zijn), maar ik probeer er ook iets van te vinden. Nu had ik gister een wonderlijke lunch, sowieso was mij de insteek nog niet helemaal duidelijk, maar het bleek puur zakelijk. Naast me dit afvragen, zat ik ook nog naast 'ons' hoop in bange dagen van de film- en toneelwereld': Carice en Halina. Eerst kwam diva 1 met een enorme pet op binnen (zij is echt heel klein) en daarna diva 2: met bontjas (please, een nepperd) - waar ik natuurlijk op ging zitten: super sorry nog - en een enorme hoed op. Ik was me bewust van mijn beroemde buren op links en was stiekem heel erg jaloers op Halina, die vol trots twee tassen met kleren en schoenen (nieuw, ohhh - wat heerlijk) aan Carice liet zien. Anyway, doordat ik weet hoe erg ik kan staren, zat ik alleen maar strak voor me uit te kijken, mijn tafelgenoot zal wel gedacht hebben..!

Winterslaap

Niet vooruit te branden, geen zin om ook maar de was op te ruimen, me verwonderen over de moeders in 'Hotter than my daughter' en me afvragen of Astrid Joosten zelf de antwoorden zou weten bij 'Twee voor twaalf' - zo kijkt ze namelijk wel. Mijn koffieafspraken afzeggen en mijn huis een ontplofte troep laten, mijn kleding zo uittrekken en op de grond gooien zodat die berg alleen maar groter wordt, Facebookpagina's bekijken van mensen die ik helemaal niet wil zien (exen van of nieuwe vriendinnetjes van exen bekijk ik altijd graag) en om 21u naar bed gaan - zo zag mijn week er uit - enorm inspirerend. Ook mijn nieuwe internet en tvpakket heb ik nog even laten staan, met als gevolg dat ik sinds vandaag geen tv meer kan kijken en geen internet heb; mijn twee voornaamste bezigheden afgelopen week thuis. Laat staan dat ik ben gaan sporten, leuke etentjes had, een leuke film heb meegepikt in de bioscoop of elke avond lekker heb gekookt. Ik hoor van iedereen dat ik mij moet overgeven aan blijkbaar een enorme behoefte aan een winterslaap, maar het voelt afschuwelijk. Tegelijkertijd kan ik alleen maar denken aan mijn bed als ik er niet al in lig. Gelukkig heb ik een baan, in elk geval nog een paar uur per week waarin ik me een soort van nuttig voel. En gelukkig heb ik even geen man (hoewel ik er ook van baal so once in a while, dit terzijde voor nu), geen gehannes. Volgende week heb ik elke avond wat en ik vind het nu al een moeilijke gedachte dat ik niet al lekker om 21u in bed kan liggen. Overigens lag ik vannacht van 3.00 - 5.00 wakker, misschien heeft mijn lijf ook wel genoeg slaap gehad.

Maar voor nu: weekend. Vanavond ga ik eten bij vriendinnetjes M en N - we kennen elkaar nog van de basisschool. Morgen is de Museumnacht en met een paar leuke collega's ga ik als vrijwilliger helpen in het Van Gogh Museum (er zijn nog kaarten beschikbaar, enorm leuk!!). En zondag ga ik een hardloopwedstrijd in Den Haag lopen, als mijn neefje nog niet is geboren. Dat is namelijk reuze spannend; zondag is Luc uitgerekend! Ik verheug me er enorm op. Luc geloof ik wat minder, ik heb maar makkelijk praten nu. Ik krijg een berichtje als de baby er al is - het zware werk verzet zij.

Oh, met veel pijn in mijn hart, toch, zijn de Nike Air Maxjes via Marktplaats verkocht. Als ik al niet kapotte voeten van de marathon had, dan wel omdat die gewoon te klein waren. Mag ik nu een paar nieuwe via Marktplaats kopen? Ik heb wel wat 'nieuws' geshopt, ik hartje tweedehands: een jurkje, schoenen en een trui. Die trui valt wel erg op; ben benieuwd of ik die aan ga doen - toch een beetje een risicootje. Maar de jurk en schoenen zijn erg leuk en draag ik met plezier.

Juist, ik zei het al: weekend, ik ga er van genieten!!

Makkers staakt uw wild geraas

Als goed, inhoudelijk en weloverwogen antwoord op de hele pietendiscussie deze week, heb ik net een zak chocolade pepernoten opgegeten - als ontbijt nog wel. Nu ben ik zo misselijk, dat ik me afvraag of dit een mooie ervaring is - iets waar ik continu naar op zoek ben, dit jaar van niet kopen. Ik zie ook overal mogelijkheden voor mijn blog. De pepernoot heeft ook heel wat veranderingen moeten ondergaan, dit om de verkoop te verhogen en de smaak te verbeteren. Pepernoten met chocola, truffel, marsepein - schappen liggen vol met de variaties in pepernoten. Ik denk dat de pepernoot een mooie metafoor is voor Piet. Smaken veranderen, smaken ontwikkelen zich en we kunnen ons niet vast blijven houden aan alleen de ordinaire pepernoot. Zo ook met onze samenleving. Ik ben blij met de discussie. Een samenleving verandert, dus ook de tradities van een samenleving. Een vriend zei gisteravond terecht dat het hele gevoel bij Zwarte Piet nu anders is, omdat de discussie nu zo levendig is. Er zit - voor mij althans - een gekke bijsmaak aan, waar de traditie ook vandaan komt. Dat is mij nog steeds niet duidelijk. Misschien moeten we het niet groter maken dan het is, maar tegelijkertijd zijn wij niet voor niets een beschaving - waar je rekening houdt met de gevoelens van de medeburger. En mijn gevoel zegt ook dat wij maar makkelijk praten hebben, met onze witte snoeten, geboren in een land met op zijn minst een zilveren lepel in onze mond. Ik heb in elk geval geen idee hoe het is om op basis van mijn huidskleur beoordeeld te worden. Ik hoop wel dat de lekkernijen blijven overigens, ik heb een paar sites afgespeurd voor lekkere Sinterklaas recepten. 

Zo'n ochtend..

Ik heb me vanochtend zes keer omgekleed en toch dacht ik dat ik heel goed iets nieuws kan gebruiken. En uiteindelijk heb ik iets aan waar ik niet eens echt enthousiast over ben. Wat is dat toch soms, van die dagen dat niets leuk staat. Dit wordt een lange winter! Ik ga vanmiddag op zoek naar leuke vintage winkels in de buurt, het is lekker weer, dus een lekker fietstochtje zal mij goed doen vandaag. Net iets te veel biertjes gedronken gisteravond, maar wel al om 7.00 wakker! Arghh, ik haat het als ik niet kan uitslapen! En daarna nog even gedommeld, en gedroomd dat Carice van Houten + haar nieuwe toyboy mijn beste matties waren en ik met ze op reis ging. Weeeiiiirrrrddd! Overigens heb ik wel mijn schoenen die niet passen op marktplaats gezet. Ik heb nogal de neiging schoenen een maat te klein te kopen. Terwijl mijn bescheiden maat 38 nou niet een maat is waar je ingewikkeld over hoeft ze doen, zo van: 'als ik maar mijn best doe, pas ik over een tijdje wel in maat 37..'. Laat de biedingen maar komen! 

Vanavond ga ik heel fijn met mijn vriendinnen eten in de Jordaan. Zin om iedereen weer te zien! Tegen die tijd zal mijn lichte kater wel voorbij zijn.

En morgen... misschien kan ik daar snel iets leuks over schrijven! In elk geval heb ik deze week een paar leuke gesprekken gehad, waar ik geïnspireerd door ben geraakt. Over werk, mijn project voor de Voedselbank en wat ik verder nog belangrijk vind. Klinkt wat cryptisch, misschien komt er snel iets concreets..:-). Dit is een cliffhanger! 

Ik denk dat ik nu een dvd in de dvdspeler duw, in plaats van hardlopen. Vorige week heb ik mijn knie opengehaald door over een stoeptegel te struikelen, ik denk dat het een teken is! 

Fijn weekend! 

ADE (m in, adem uit)

Gisteravond gedanst op het Amsterdam Dance Event, ADE. Vaker ben ik te vinden in een kroeg, dan dat ik sta te housen in een club. Ik voelde me deel 1 van de avond (in de kroeg) meer op mijn gemak dan op deel 2, in de Melkweg. In de Melkweg was ik wel vaker geweest, bij Guus Meeuwis. Maar de muziek was heel fijn, we hebben tot 4.00 heerlijk gedanst. Ik ga nu niet ineens elke vrijdagavond, maar ik vond het een fijne vrijdagavondbesteding. Het viel me op dat er veel lichaamsgeuren voorbij kwamen, trouwens. In de kroegen waar ik kom, wordt vaak nog wel eens een sigaret opgestoken, naarmate de avond vordert. Hier af en toe een stiekeme, maar met name veel penetrante lichaamsgeuren of idioot veel opgespoten after shave kwamen voorbij. En ik werd een beetje nerveus van al die mannen (percentage man/vrouw: 75%, 25% - je zou zeggen dat wij onze harten konden ophalen) die als een idioot aan het kauwen waren en aan het stuiteren waren. Welkom in de grote stad, Martine! 

Nu beetje brak op de bank, besloten om

er wat van te maken vandaag. Boodschappen, hardlopen, koffie en naar het theater vanavond. 

Hardlopen heb ik al sinds Berlijn niet meer gedaan, eens kijken of ik nog vooruit te branden ben. Ik begin maar met 5 km ofzo. Niet overdrijven. Om de winter een beetje in shape door te komen, had ik bedacht dat ik een sportschoolabonnement wil: hallo - dat is duur zeg. Ik ga wel in de koude winter rondjes park lopen, mijn geld uitgeven aan zoiets saais als een gym vind ik toch zonde! 

Duizend-en-één-nacht en 40 rovers: 10 dagen Marokko

Met vriendin K ben ik 10 dagen in Marokko geweest; wat een mooi land! Dat zal ik niet snel vergeten. Wat een mooie uitzichten, wat een andere cultuur. En wat hadden we het gezellig samen! En niets gekocht. Nu had ik daar ook niet zo veel problemen mee, in elke kraam en op elke straathoek werd hetzelfde verkocht. En werkelijk elke verkoper probeerde ons naar binnen te lokken en ons iets te laten kopen. 'You from Holland? Kijken, kijken - niet kopen?' Inderdaad, niet kopen. K heeft wel een tapijt gekocht, overigens. Heel mooi, goed onderhandeld en ergens in een huisje door een lief Berbervrouwtje handgemaakt. Nouja, daar hadden er achteraf wel onze bedenkingen over, dit tapijt zagen we ook op de vele markten weer terug. Overigens, een beetje flirten helpt goed om af en toe iets nieuws te krijgen - een Chileense flirt heeft mij een paar mooie oorbellen gegeven! Die Zuid-Amerikanen begrijpen toch goed hoe het hoort!

Nu weer terug in Amsterdam. Ik moet heel erg wennen aan het weer! Koud, nat en winderig. Ik heb vanavond lekker een stamppotje gemaakt en mijn verwarming heb ik aangezet. Mijn winterkleren heb ik van stal gehaald en mijn echte winterjas hangt klaar voor de strijd. Vanochtend had ik wel al handschoenen aangetrokken. Die aan vervanging toe zijn, elke dag trek ik ze verder kapot.. 

Veel leuke dingen gelukkig op de planning, dansen tijdens het Amsterdam Dance Event, toneel in DeLaMar en zondag gelukkig naar mijn zus en liefste nichtje. Over dat dance event maak ik me nog wel zorgen, vaker ben ik in de kroeg te vinden op vrijdag dan dat ik sta te housen. In die kroeg volstaan T-shirtje met jeans veelal. Ik was liever even nog een leuke shop ingedoken voor een leuke top. Helaas, dat kan dus niet! 

Ik heb een tante in Marokko..

En dat ben ik! Ik vertrek morgenvroeg naar Marokko. Timingwise niet de beste tijd, mijn liefste zus is hoogzwanger, hopelijk houdt ze de kleine man nog even lekker binnen! Samen met vriendin K enigszins onvoorbereid vliegen we op Casablanca. We hebben een plekkie voor nacht 1, de rest van de nachten is nog een groot avontuur. Mijn backpack is gepakt, mijn kleren liggen klaar voor morgenvroeg; kom maar op met die zon. Zo aan het begin van de herfst begin ik lekker te snotteren, op mijn werk is mijn lontje iets korter dan normaal en mijn knieën hebben ook veel zin in niet zoveel hoeven. Bring it on!! Tot over anderhalve week! 

De eindstreep is gehaald!

We hebben de eindstreep gehaald, we zijn onder de Brandenburger Tor over de finishlijn van de marathon van Berlijn gelopen! Wat was het mooi, wat was het zwaar, maar wat voelt zo lang naar iets toewerken en het dan ook halen fantastisch! Sommige dingen komen niet vanzelf en juist de beloning van het halen van zoiets groots is dan heel gaaf. Alledrie hebben we een goede tijd neergezet, maar eigenlijk is de ervaring en zo'n event toch nog belangrijker dan de tijd. Terug in de auto spraken we over een Bucket List; een marathon lopen zou daar zeker op staan. Een Bucket List gaat alleen maar over ervaringen die je moet hebben meegemaakt voordat je doodgaat, niet over het zesde paar schoenen dat gekocht is. Ik vraag me al twee dagen af wat ik nog op deze lijst zou willen hebben. Eigenlijk ben ik heel tevreden; ooit hoop ik wel een mooie liefde te vinden die mij geeft wat ik zoek, ik wil nog wel een tijd in het buitenland wonen en ook wil ik een vreemde taal goed leren spreken. Ik zou ook wel een boek willen schrijven en in een fantastisch toneelstuk willen staan. OK, wensen heb ik toch wel, maar ik probeer ook heel tevreden te zijn met wat ik nu (niet) heb. In elk geval merk ik door mijn weken waarin ik nu al kooploos door het leven ga, dat kleding en dingen aanschaffen niet staat voor mijn geluk - dat is echt een heel bevrijdende gedachte en bewustwording. Dat komt natuurlijk wel omdat ik al het een en ander in huis heb, maar ook omdat ik echt probeer te genieten van alles wat veel meer diepgang heeft dan in winkels staan. Iets doen of halen waar je echt heel lang je best voor hebt gedaan (zoals trainen voor de marathon) geeft zo veel meer voldoening dan iets aanschaffen voor de korte termijn. Af en toe mis ik het heus wel. Zaterdag liepen we een paar heel mooie winkels in in Berlijn en ik word heel blij van mooie stoffen en mooie spullen - zeker omdat we daar op onze All Stars en Nike Air Maxjes met een enorme sporttas nogal oncharmant liepen te zijn. Ik had echt wel even zin in zo'n mooie zijden top of wollen jurkje. Dus de conclusie is ook dat ik gewoon die mooie winkels niet in moet gaan!

Gister stond in de Volkskrant een artikel over een redacteur die een heel jaar lang niets had gekocht. Het was alsof ik mijn eigen woorden teruglas! Ok ok, ik ben dus geen trendsetter, maar eindelijk eens een early adaptor; dat is toch ook hilarisch. Toen de strakke pijpenbroek in de mode kwam, heeft het denk ik vier jaar geduurd voordat ik het aankon zoiets te dragen, de sportschoen met hak ingebouwd kan ik zeker nog vijf jaar niet aan (ik hoop eigenlijk nooit) en ook de Ugg is alleen aan mij voorbij gegaan - als enige in het land.

Iets anders, mijn lievelingsstraat: mijn liefde voor de Overtoom is groot. Ik vind het een fijne straat, fiets er graag doorheen - vind dat er een goede vibe hangt. De uitwegen (Jan Pieter Heijestraat, Vondelpark) maken het feest compleet. Ook nu ik er gemakkelijk iemand tegen kom die ik these days liever mijd, kom ik er nog steeds graag. Goeie vintage winkel, tegenwoordig een Bagel & Beans, Pizzabakker, Marqt, Friday, mijn kapper - echt mijn straat. Maar sinds deze week.. De Starbucks is neergestreken in een van mijn lievelingsstraten. De Starbucks hoort thuis in Amerika, in Londen, in Canada - ver weg, waar geen Nederlands wordt gesproken. Het heeft me recht in mijn hart geraakt. Het stinkt er, er wordt veel te veel troep in de koffie gedaan, de vraag wat je naam is, slaat nergens op als de winkel verder leeg is. Ik wil in mijn eigen Overtoom geen latte bestellen met eerst zes vragen over welke melk, size, kleur, beker, wel geen slagroom, smaakjes die toegevoegd worden. Ik wil gewoon koffie kunnen bestellen. En dan die bekers die je er kunt kopen. Een mok waarop staat NYC, London, Berlin, Madrid, Tokyo - ja dat zijn stoere mokken. Maar het wordt echt gedowngrade nu ook in Nederland de Starbucks te vinden is. Straks kan je mokken kopen waarop Hengelo of Deventer staat. Over mokken gesproken, ik heb de 'keep a cup'. Een hip ding waar ik koffie in meeneem van huis, maar ook waar ik koffie in laat doen bij koffiebarretjes voor een to go. Scheelt toch weer wat wegwerpbekers. Die fijne koffiebarretjes die het hopelijk niet zwaar krijgen nu die afschuwelijke keten op de Overtoom is gekomen.

Nooooooit oude schoenen weggooien voor er nieuwe zijn!

Ik ga even hakloos door het leven. De marathon is bijna, m'n knieën begeven het en dus is rust voor been en knie het beste. Geen 12 cm heels aan dus. Maar mijn voorraad platte, nette, hele schoenen is beperkt - ik hou van hakken. Een paar oude zwarte flatjes staan nog in de kast. Nouja, kast - iets wat dienst doet voor kast, maar het is een grote strandtas. Anyway, de zwarte flatjes. Op kantoor struikelde ik bijna over de losgelaten schoenzool - de linkerschoen was bijna in twee delen. Op zoek naar secondelijm in het museum, en ze zijn weer als nieuw. In mijn vorige leven had ik vast een paar nieuwe gekocht!

Speaking of vorig leven: vandaag heb ik een rokje aan - dat rokje is echt uit een vorig leven. Maar de hoog zittende kokerrok is terug! Wie had dat gedacht ten tijde van de zo laag mogelijke zittende heupbroek? Echt leuk om zo weer iets nieuws te ontdekken in mijn eigen kast (meets strandtas). Als ik niet zo'n verrotte nacht heb gehad en mijn wallen niet onder aan mijn kin zouden hangen, had ik even een fotootje hierbij gezet. Mijn collega zei vandaag dat ik er niet beter uit kon zien - dat het een perfecte outfit was. Enorm leuk om te horen. Dat maakte die geradbraakte nacht weer een beetje goed!

Inderdaad, vijf dagen te gaan nog en we rennen de Berlijn marathon! Heel spannend, we zijn best nerveus.  Mijn knieën zijn blij dat het straks voorbij is en ook in het kader van gezelligheid vind ik het wel fijn. Afgelopen weekend alcoholvrij bier gedronken, dat drink je ook niet voor de lol, zeg. Gister twee gewone wijn gedronken, maar daar heb ik toch echt spijt van. Hopelijk merk ik het zondag niet al te zeer.

Oja, voor de geïnteresseerden; de lunch met el Español ging niet door, hij was niet in Amsterdam. Niet heel verrassend, het verbaasde me niet, wel erg jammer. Hij was er namelijk altijd enorm goed in wat positiviteit mee te geven zo vlak voor iets groots! 

Vriendin K (ik heb 2 vriendinnen K, dit is de ander - met deze kan ik ùren praten over het voor ons waarschijnlijk altijd onbegrijpelijke andere geslacht) is jarig vandaag, ik heb haar kaarten gegeven voor de Kleine Komedie, voor de voorstelling van Wim Helsen. Schijnt enorm lollig te zijn! Dat wil zeggen, één  kaart voor haar, één voor mij - ik ga natuurlijk wel mee ;). 

Kleren maken de vrouw

Met mijn voornemen en doel voor komend jaar (er is al ruim een maand verstreken, dat gaat nog best snel!), leer ik allemaal kanten van mezelf kennen, die ik zeker niet had verwacht! Ik heb best wat kleren die ik nog leuk vind en prima te dragen zijn - maar waar of een knoop af is of ik ben uit een rits gescheurd (o jeeee - ik heb dat best vaak, wat betekent dat?), of waar gewoon een gat in zit. Vaak gooide ik dit dan in een kledingbak. Maar dat kan ik me dit jaar niet permitteren. Oftewel: kleren maken. Ik ben zo onhandig als ik eruit zie, maar het is me toch gelukt om deze week wat knopen op broeken te zetten en gaatjes dicht te naaien. Met lenzen uit (ik heb gemiddeld - 4,5 - almost blind) is het alsof er niets aan de hand is. Die ritsen laat ik zetten bij de kleermaker om de hoek.

Van vriendinnetje A heb ik een heel leuk jasje gekregen, met een heel hippe streep. Voor haar was het jasje al vintage, voor mij dus dubbelvintage. Ik word daar oprecht zo gelukkig van, dat haalt het beste in mij naar boven. Beloofd bij deze, de volgende keer als ik weer in vintage door het leven ga, maak ik foto's en post ik die erbij. Jongens, echt waar; het is zo leuk om spullen een nieuw leven te geven; met een mooie ketting, leuke broche is het weer als nieuw!

Oude liefde.. roest denk ik wel. Maar toch spannend, hoewel ik zeker weet dat de liefde helemaal over is; mijn Spaanse ex-lover komt volgende week naar Nederland. De laatste keer dat ik hem zag, was midden in de nacht in Madrid, om Heel Vroeg een vliegtuig te halen, niet wetend wanneer en of we elkaar nog weer eens zouden zien. Lekker dramatisch. Heerlijke vlucht terug was dat. Dat is zeker twee jaar geleden, en we hebben af en toe nog wel eens contact, maar nu is hij voor zijn werk maandag in Amsterdam. Ondanks al het eerdere, moet ik er natuurlijk goed uitzien, en zeker niet als een tweedehands sloeber. Dat wordt het weekend outfitjes passen, kleren maken, schoenen poetsen (dat helpt ook om spullen er goed uit te laten zien) en nagels lakken.

Het weekend beloofd gezellig te worden. Nog een dikke week zonder wijn, want over 10 dagen gaan we de marathon rennen, met veel verjaardagen (voor jaarclubcadeaus doe ik gewoon mee), oppassen, juichen voor vriendinnen die de Dam tot Damloop gaan lopen en plannen maken voor Marokko. Ik krijg uit vier verschillende hoeken Lonely Planets toegestopt, bij deze: ik heb genoeg travelguides Maroc. Wel jammer, want het is wel leuk om die in huis te hebben.

Sharing is caring

Ik las een boeiend artikel en blijkbaar volg ik een trend! 'Spullen zijn ballast, bezit maakt niet vrij'. Eigendom is uit, delen is in. Ik roep het al tijden: 'sharing is caring'. Waarom zou je dat wat je wel hebt, maar nooit gebruikt, niet delen met mensen die er op zitten te wachten. Ik heb bijvoorbeeld een boor, maar gebruik die nooit - al mijn vrienden mogen deze gebruiken, geen probleem. Evenals de rest van mijn spullen. Ook als ik op vakantie ga, vind ik het zo leuk als ik vrienden een te gek weekendje Amsterdam kan 'geven', door ze in mijn huis te laten logeren. Nog slimmer is airbnb; dan verdien ik er ook nog iets aan. Helaas is geld nooit echt mijn drijfveer, waardoor ik vrijwel elke maand zit te smachten op salaris. Dat is toch ook erg als je 30 bent ;). Ik lees ook in hetzelfde artikel dat we onze identiteit niet meer verlenen aan spullen in onze westerse wereld, maar aan niet-materiële zaken. Ik vind het mega goed nieuws! Schijnt te maken te hebben met het feit dat we gewoon GENOEG hebben. Voordat je naar de winkel gaat om iets aan te schaffen, wat je wellicht maximaal 12 minuten in je leven nodig hebt (heb ik wel eens gehoord: gemiddeld wordt een boor 12 minuten per mensenleven gebruikt), moet je gewoon eens vragen of vrienden het niet toevallig in huis hebben. Ik heb dus nog een boor. Ik ben zelf op zoek naar een leuke man. 

Ik heb een eigen huis, en dat vind ik ballast pur sang. Ik heb een tijd als ware stadsnomade geleefd, werkelijk niet gelogen in 12 huizen in Amsterdam gewoond. Dus wat dat betreft is mijn eigen plek waar ik niet weg hoef te gek. Maar ik moet me echt druk maken om dingen waar ik totaal geen zin in heb. Bij de koop vond ik een paar duizend euro meer of minder geen dealbreaker (lees mijn eerdere alinea, ik heb chronisch geld tekort), ik weet alles over groene, gele en rode stroom, mijn beste vriend was een tijd de CV monteur en ik heb me ook wel eens veel te lang verdiept in funderingscode. Terwijl toen ik huurde, de enige zorg was of er niet teveel muizenkeutels lagen. Ik woon hier superfijn, met een paar kleine, brutale, grijze vriendjes als huisgenoot. Maar het liefst wilde ik dat dit het huis van iemand anders was, wel de lusten, niet de lasten. Maar de verknipte huizenmarkt in Amsterdam is niet wat ik wilde aankaarten. 

De tijd heelt de wonden

Ik fietste naar kantoor, nam een scherpe bocht in het park en daar lag ik: binnen drie seconden kermend van de pijn en huilend van de schrik. Ik had mijn best gedaan 's ochtends op een teruggevonden, pareltje uit de kast: gestreken en wel een mooi jaren 50 rokje met polkadots. Een rokje dus, zonder panty's. Daarbovenop een t-shirtje. Tot vijf minuten geleden met jasje erop, maar het was warm, dus ook blote mouwen. Schrammen all over, maar het ergste komt nog. Ik had natuurlijk al geschreven over de verbroken liefde, dus mijn hart is een beetje broos en de tranen prikken af en toe (vooral 's ochtends) in mijn ogen. Anyway, nadat ik mezelf bijeen had geraapt, mijn telefoon ergens uit de bosjes had gevist (hij was ook gevallen en deed het niet meer: deze telefoon is doomed!) en bij een kraantje het ergste grind uit de schaafwonden had gehaald, ging ik al brullend op de fiets door naar kantoor. Het liefst draaide ik me om, terug mijn bed in, maar ik kon niet bellen en ik was toch al halverwege. Vòòr de deur van kantoor, blijkbaar met mascara alllllll over en bloed en schaafwonden, kwam het hartje voorbij gefietst. Ik voelde me al akelig, maar dit hielp Echt Niet. Ik dook in zijn armen en vroeg of hij de pleisters op mijn wonden wilde plakken. Hoe erg kan je je Bridget Jones voelen?! Ik heb overigens nu een leentelefoon van mijn werk, maar ik moet een andere - ik mag deze niet houden. Ik ben nu zelf de wonden aan het schoonhouden (nadat een knappe dokter al het overgebleven grind er uiteindelijk had uit gehaald) en het valt allemaal reuze mee. Maar, als je je dan zo voelt, is er niets fijner om iets leuks te kopen. Ik voel echt een OER drift om mezelf te verwennen met mooie spullen. Ik ben uiteindelijk in de zon met een tijdschriftje (no worries, gekregen) gaan liggen - daar knapte ik gelukkig ook van op (maar ik heb ik indruk dat niets beter zou helpen dan een mooi nieuw vestje of een paar coole shoes!). Ik ben fijn uit eten geweest met mijn vriendinnen en ook de komende dagen staat er genoeg gezelligheid op de planning - afleiding van de verleidingen genoeg gelukkig.

Mijn collega had toch zo'n leuk jasje aan, maar nu bedacht ik dat mijn moeder ook nog zo iets heeft. Ik ga ns kijken of die staat en mij past. Mam, als je dit leest, ik ga weer in je kast duiken! Ik heb vorig jaar ook een paar top vintage laarzen van haar gekregen, die zijn echt te gek. Kan niet wachten tot de temperatuur naar beneden gaat en ik die weer aan kan. 

De terechte vraag rees, wat te doen met cadeaus? Ik weet het nog niet. Ik kan moeilijk vragen of mensen voor mij iets breien en cadeaus weigeren is ook zo wat. Ik had bedacht, als ik iets krijg, dat ik dan iemand anders iets van mij geef. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd.

Het weekend ben ik onder de pannen. De Uitmarkt is in Amsterdam en voor de Voedselbank ga ik op pad om cultuurinstellingen te enthousiasmeren om hun instelling beschikbaar te stellen voor klanten van de Voedselbank. Die mensen hebben echt niet veel (en ik maar zeiken over die 6e jeans wel of niet kopen), en ik vind het belangrijk dat cultuur voor iedereen die er gebruik van zou willen maken, toegankelijk is. Verder niet alleen maar nobele dingen: lekker uiteten (tot nu toe lukt mijn plan om ook geld te besparen door dit project niet echt), wijn drinken (na dit weekend worden er geen sigaretten meer opgestoken en flessen wijn ontkurkt vanwege de marathon die over minder dan een maand is - ik neem het er nog even van) en ik ga hardlopen - als mijn enkel iets minder dik is. Over een maand is de marathon van Berlijn. Op naar Berlijn met vriendinnen K + A om de marathon te lopen. Veel zin in, maar het komt nu verdomd dichtbij. We willen een shirt laten bedrukken, met een leuke tekst erop (We zijn nog niet zo crea Bea - ideeën zijn welkom!), zodat we elkaar herkennen en we herkenbaar zijn voor onze supporters, maar zo'n tweedehands hardloopshirt is ook zo wat. Nu ik dit project doe, merk ik pas hoe makkelijk je alles 'even koopt'. 

Groentje

Er valt een hoop te zeggen over wel of geen nieuwe spullen kopen, iedereen vindt er wel wat van. Tegelijkertijd is 'niets kopen' niet iets wat overheerst in mijn dagelijkse leven. Daar kom ik nu wel achter, gelukkig. De dingen die ik koop, zijn nu met name boodschappen en door dit project koop ik ook bewuster de producten in de supermarkt. Ik at al geen vlees, maar door alle berichten over bijvoorbeeld paardenvlees, toch geen biologisch vlees en poepbacteriën in vlees in de supermarkt, merk ik dat we als consument zo kwetsbaar zijn en om de tuin geleid worden. Ik word er echt boos om! Ik probeer producten te kopen die op een eerlijke manier tot stand komen en die geen omweg hebben genomen om bij mij in de koelkast of op mijn bordje (van oma, met bloemetjes) terecht te komen. Goedkoop betekent vaak dat daar een reden voor is en vaak is die niet al te positief. Ik vind het heus niet altijd gemakkelijk en niets menselijks is mij ook vreemd en koop ook heus producten voor het gemak, maar probeer me door al die negatieve berichten toch in toom te houden.

Over omwegen gesproken: een vakantie geboekt naar Marokko. Met vriendinnetje K het avontuur opzoeken. Niet heel groen en bewust, wel een heerlijk vooruitzicht! De mensen schijnen fantastisch te zijn, het eten lekker, de cultuur mooi en natuur adembenemend! Veel zin in en over een maand al! Ter compensatie, vanavond wordt mijn energie omgezet in groene stroom. Vandaag stond in de krant dat Amsterdam niet zo schoon is trouwens, en mijn werk staat in de straat van de nummer 15 van de minst schone plekken van Nederland, mijn huis staat in de buurt van nummer 18. Doe ik potverdorie zo mijn best om groen en bewust te leven.. 

De week vliegt voorbij; drukte op mijn werk neemt toe en er zijn veel leuke ontwikkelingen in het museum. Er wordt flink gesport (burn fat, not fuel!) en aan cultuur gedaan (even niet door mijzelf, ik heb de cursus toneel even aan me voorbij laten gaan deze keer); er is een festival met films, eten en muziek bij mij in Amsterdam West, Westival. Vanavond naar de film. En morgen naar het bostheater in het Amsterdamse bos. Leuheuk! 

Liefde gaat door de maag: dadel/walnotentaart

Een dadel/walnotentaart gebakken! Recept is vrij simpel. Van de ingrediënten word je niet per sé dunner.

450 gram dadels - ontpit, in reepjes gesneden 

225 gram roomboter

75 gram bruine basterdsuiker

Handje walnoten, in kleine stukjes 

1 rol Maria biscuits - goed verkruimeld 

1 eitje 

3 à 4 eetlepels gerapte kokos als garnering 

Bereidingswijze 

1. Boter zachtjes smelten

2. Suiker toevoegen en goed roeren, de suiker moet worden opgelost

3. Eitje loskloppen en toevoegen, even laten doorkoken, voortdurend roeren

4. Dadels toevoegen, goed doorroeren en 1 minuut doorkoken

5. Koekjes en evt de walnoten toevoegen en alles door elkaar scheppen

In een platte taartvorm gieten, en goed aandrukken. Strooi de kokosrasp er over en druk aan. In anderhalf uur laten afkoelen.

Gezwicht..

Neee, niet echt natuurlijk ;). Ik heb alleen iets gekocht via Marktplaats. 2e hands rules! Er zijn zoveel mooie spullen te koop via Marktplaats, echt alles. Voor in huis, kleding, schoenen - alles. Mijn zus koopt voor mijn nichtje (en haarzelf) heel veel spulletjes, en waarom ook niet. Er is veel (zo goed als) nieuw. Het geeft maar weer aan dat we leven in zoveel luxe, als we allemaal onze spullen verkopen die nog zo goed zijn. Zus L en ik hebben het het liefst alleen maar over onze aanwinsten, heerlijk om over te kletsen. En na de verbroken liefde, de val en de telkens terugkerende feestweek enorm zin in iets 'nieuws'.

Na mijn val ben ik weer zo goed als hersteld. Mijn voet was opgezwollen, maar het rennen gaat goed. En de wonden op mijn elleboog doen niet zoveel pijn meer, alleen de jeuk onder de korsten is heel irritant! Om een beetje bij te komen, ben ik gister begonnen aan een nieuwe serie, om me even fijn in een andere wereld te storten; 'Damages'. Geleend via een collega. Tot nu toe zeker een aanrader, maar zo hooked als bij 'Borgen' en 'The Killing' ben ik nog niet. Nog niet gezien?! Ongelooflijk, je mag het allemaal lenen! 

De komende dagen wordt het nog heel lekker weer, ik hoef nog niet mijn wintergarderobe uit de koffers te halen. Helaas, ik heb er wel zin in! Ik ben blij met elke zonnestraal op mijn huid, maar ben ook echt een seizoenenmens - na die 100 warme dagen achter elkaar, tijd voor wat wind, koudere temperaturen en pepernoten in de winkel. Die er waarschijnlijk al wel liggen. 

Mijn doel van dit jaar is niet alleen me bewust te zijn van alles wat ik al heb (en mijn omgeving ;)), maar ook om mijn footprint een beetje te verkleinen. Nu heb ik moeilijke keuze te maken: ik SNAK naar vakantie; de zinnen verzetten, in een andere omgeving zijn en dingen zien die ik nog niet eerder heb gezien. Dat is dus niet een fietsvakantie in Drenthe. Vriendin K en ik willen met een vliegtuig Heel Ver weg, waar de zon nog schijnt in oktober (ok, ik ben dan wel een seizoenenmens, maar op vakantie moet het warm zijn!). We hebben dan net de marathon gelopen en onze beentjes verdienen dan rust, zon en strand. Hoezeer ik er naar verlang, tegelijkertijd vind ik dat ik met twee maten meet. Een gewetenskwestie! 

Texel, de première en leven in de brouwerij (oh nee, niet meer in de brouwerij)

Het weekend heb ik samen met vriendin J uitgewapperd op Texel, weg uit de stad en weg van alle verleidingen. Ik denk dat ik gewoon in een boerderij op De Koog moet gaan wonen. De mode is gedateerd, de winkels zijn nèt anders dan de 9 straatjes en de kapsels zijn net ietsjes praktisches dan als je naar de Kinki Kappers gaat. Voor in huis hoef ik geen Rivièra Maison achtige taferelen, de Capri broek is bij mij altijd al verboden geweest en het korte koppie met haarspeldjes heeft het bij mij ook nooit gered - zelfs niet toen ik op het plattelaaand in Drenthe woonde. De conclusie van het weekend was eigenlijk dat het heerlijk wonen is in de stad, maar doordat iedereen er zo hip & happening uitziet, ik dat ook wil. Maar of het gezelliger is op een eiland, dat weet ik niet. Ons viel op dat geen enkele Texelnaar echt vriendelijk tegen ons deed; de dame (Tina - te makkelijk om er grappen over te maken, ons is het gelukt om niet meer bij te komen van het lachen om deze karikatuur van zichzelf) van het hotel wilde direct - op niet mis te verstane wijze - veel te veel geld voor een doorleefde, abominabele bed & breakfast kamer, het meisje op het terras had absolùùt geen tijd om uit te leggen wat de verschillende Texelse biertjes waren en de Johnny de Mol wannabe zei gewoon helemaal niets toen hij die biertjes kwam brengen. Zoals wijze mama Weide-Kelly zei: 'een lach kost niets.'

Na Texel door naar Drenthe, waar ik oma Kelly heb getrakteerd op een taartje en op een fietstochtje door het werkelijke prachtige Drentse landschap. Ik denk niet dat ik haar bij kan houden; ik nog steeds op die gammele bak en zij op een ultramoderne fiets met subtiel weggewerkt motortje. Wordt vervolgd, de tocht staat op de planning voor september. Nu is eten en drinken nogal belangrijk voor onze familie (op de verjaardag van oma werd ook duidelijk waar ik dat vandaag heb; 'mond leeg, wil je nog iets?'), dus heb ik op leuke plekken op de route koffie met appeltaart-pauzes ingelast. Dat zal ik nodig hebben :).

Terug in de big city en ik viel met de neus in de boter: ik was uitgenodigd voor de première van 'Borgman', een film van Alex van Warmerdam. Ik had al even geschreven over de jurkenstress en ook vriendin K had er last van. Gelukkig, mijn niet eerder gedragen jurk van vorig jaar stond nog steeds goed, mijn zilveren muiltjes stonden niet leuk genoeg, maar een ander paar wel - dus ik stond er goed bij. Voor ons pakten de Evert Santegoeds- en van deze wereld niet hun camera erbij, maar een bijzondere avond was het evengoed! We deden het erg leuk tussen de celebs en onze opdracht was dat we net zouden doen of dit voor ons een heel 'normale' avond zou zijn, geen gestaar naar knappe BN- ers, maar juist discusssies aangaan over de film. Want er valt een hoop over te zeggen! Ik zou de film absoluut aanraden, maar het is geen hapklare kost!

Nog een prangende zaak afgelopen week: ik schreef eerder over leven in huis, maar liever niet dit leven: ik heb een muizenplaag! Potverdorie: hartslagverhogend en een akelig idee. Ik zag een bruine, vriendin E een lichtgrijze en samen zagen we ook nog een dikke donkergrijze. Ik zat alleen met handen gebonden, want ik mag niets kopen. Anyway, vrienden K + H hadden eerder met dit bijltje gehakt en zijn de eigenaar van een zogenaamde Ratzapper. Een uitkomst, een muizenval - maar dan elektrisch en je ziet geen dode muis - als je je best doet. Ik heb er sinds vorige week vijf gevangen - afschuwelijk. Nu maar hopen dat ze wegblijven en dat in de muizenfamilie het gerucht gaat dat je beter niet 3hoog moet gaan, want daar staat weer zo'n vervelend apparaat.. Ze zijn overigens picky: op roggebrood komen ze niet af, kaas en pindakaas doen het goed.

Op zoek naar Colin & Hugh

Alle mannen in mijn omgeving - dat zijn er niet veel en na vandaag eentje minder - begrijpen niet dat een vrouw met een prima betaalde baan er voor kiest om op haar geld te zitten, in plaats van het uit te geven. Dat is het dus niet, slimmerds! Ik ga juist geld over houden om de dingen te doen waar ik echt blij van word. 

Ik benoemde het al even, hartje en ik zijn niet meer samen. Een lastige dag, en niets helpt beter dan shoppen tegen luduvudu. Ik zou zo graag even de 9 straatjes in duiken voor een mooie top, of een mooi jasje of jurkje. Maar tegelijk vraag ik me af of het echt troost zou bieden?! Gelukkig staat er een bak ijs in de vriezer, heb ik nog een goeie pyjama en ken ik 'all by myself' uit mijn hoofd (het is niet de eerste keer). Nu naar hopen dat Colin & Hugh óók bij mij voor de deur gaan vechten om mij. 

Ik heb een uitnodiging gekregen voor een rode loper première! Te gek!! En een mooie kans om te gaan combineren met al het moois dat in mijn kast hangt! Gisteravond met vriendin E. de opties doorgenomen. Ze zei bij een jurkje dat ik graag aan wil (hartstikke duur, 1x gedragen): 'hier zouden een paar zilveren pumps leuk bij zijn'. Serieus, ik heb ze en nog nooit gedragen! En ze staan te gek. Nu nog op zoek naar een zilveren riempje, en dan is de outfit compleet. 

Het maakt veel los, mijn project voor komend jaar. Veel positieve reacties gekregen en leuke berichten. Mijn collega nam een paar te gekke oorbellen mee, die zij nooit meer draagt. Zo lief! Daar is dit niet om te doen, maar wel heel leuk om te krijgen! 

de zondagavond van Martine: even terugkijken op de week en het weekend

Ja! Mijn zus heeft vanmiddag vier boeken van haar gebracht. Ik ben veel aan het lezen de laatste tijd en een beetje door mijn boeken heen. Ik wilde morgen naar de bibliotheek gaan (lekker vrij, lang leve de 36-urige werkweek - hoewel: een dag vrij betekent ook een dag kans op meer verleidingen) voor een abonnement (de laatste keer in de bieb was in de dorpsbieb in Ruinen: ik verheug me op de grote bibliotheek vlakbij Centraal Station Amsterdam). Maar gelukkig voelt mijn zus mijn behoeftes goed aan (niet voor niets een tweeling) en kan ik weer vooruit. Ik besefte me vandaag, terwijl ik door de Albert Heijn liep, dat ik zo graag tijdschriften lees. Die mogen denk ik ook niet (ik maak zelf de regels, maar nieuwe tijdschriften lijken me iets dat niet echt te rijmen valt met mijn projectje). Nu lag ik gister bij een strandtentje met iemand die graag de Auto Visie leest, maar ik dacht meer aan de Elle of de Vogue. In de dorpsbieb van Ruinen waren de nieuwste tijdschriften van een jaar geleden, waar fans van Take That, de Spice Girls en Backstreet Boys de plaatjes uit de Tina en Fancy hadden gescheurd, maar ik heb goede hoop op het tijdschriftenassortiment van de bibliotheek in Amsterdam. Ook heeft mijn zus een broek meegebracht (zou ze hebben aangevoeld dat ik gister uit een broek scheurde  - zou zo'n jaar lang niets kopen het lot tarten zijn?) waar ze toch niet inpast vanwege haar enorme buik op het moment. Het gaat hartstikke goed so far!

Mijn weekend bestond uit veel leuke activiteiten: de Parade in Amsterdam, dansen in de Pijp op Songfestivalhitjes (ik kan ze letterlijk meezingen!), lekker chillen langs het strand, een cabaretvoorstelling en vandaag 25 km hardgelopen met mijn hardloopvriendinnen. Ik lag in bed vanochtend terwijl de regen tegen het raam kletterde en ik wilde wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel en als het aan mij lag, gingen we niet. Dankzij deze twee bikkels zijn we gelukkig gegaan! Anyway, dit was dus een heerlijk weekend en als al mijn weekenden er zo uitzien, wordt dit een makkelijk jaar - genieten en (mijn) geluk zit gelukkig niet in spullen, maar vooral in samen zijn met mensen om wie je geeft en dingen doen, waar je van houdt. Amen.

Belangrijke week, de eerste uitdaging staat om de hoek: mijn oma's verjaardag aanstaande zondag. Op de voet gevolgd door de verjaardag van iemand op wie ik lately veel indruk wil maken en in september zijn ongeveer al mijn vriendinnen jarig! Dat wordt klussen! De grap alleen is, is dat ik niet zo creatief ben. Ik ga van al mijn kunstwerkjes fotootjes maken en bij de berichten voegen. Eerst oma Kelly dus. Ik zit op een leuke activiteit te broeden om samen met haar te doen, ik hou jullie op de hoogte.

Op een oude fiets..

Ik fiets net naar huis op een fiets (lees: barrel) waar een geluid vanaf komt- dat is aan de andere kant van Amsterdam nog te horen. Op zich wel handig, want geen fietsbel nodig (die zit er - vanzelfsprekend op een barrel - niet op). En ik kom 's ochtends op de fiets wel eens iemand tegen waarmee ik het heel gezellig heb, en hij hoort mij ook van verre aankomen. Maar alle voordelen even terzijde (ik hoor de laatste tijd net iets te vaak dat ik alles maar positief zie, en dat sommige dingen gewoon irritant zijn, dus dat mag ik dan ook zo benoemen - working on it - nog even en ik ben een mopperkont, ik heb mezelf namelijk iets heel leuks ontzegd het komende jaar), alleen de derde versnelling werkt, maar volgens mij is ook die kapot en is het de zesde versnelling geworden. Dat is hard trappen in de wind. Oftewel, ik zit in een moeilijke situatie, want eigenlijk zou ik een nieuwe bicyclette willen overwegen. Ik overweeg het trouwens al minstens vier maanden, soms kan ik snel belangrijke dingen regelen, in andere gevallen duurt het twee jaar. Nu hebben wij mooi fietsenplan via het werk, waardoor een nieuwe fiets mij niets kost. Dat het mij niets kost, is overigens geen reden om het wel te doen - mijn jaar gaat om het niet kopen van nieuwe spullen, of ik dat nu zelf betaal of niet. Maar tegelijkertijd is een fiets enorm groen en verantwoord, maar de truc zit hem ook in de productie van de fiets in mijn geval. Ik ga komend weekend op fietsenjacht en jullie horen snel of er groene, gerecyclede fietsen zijn die de moeite waard zijn mijn voornemen te breken. In elk geval ga ik me verdiepen in Roetz fietsen, waarbij onderdelen van oude fietsen gebruikt worden, voor een nieuw stalen ros. www.roetz-bikes.com

Vandaag op kantoor: dat waar ik voor vreesde, is gebeurd: mijn collega's hebben de American Apparel Flea Market ontdekt, waar ik met oogkleppen voorbij fiets. Dinsdag hadden we een lunch en toen werd -tot mijn opluchting- besproken hoe stom deze winkel wel niet is, met lelijke samples, producten die al vier jaar niet verkocht worden en producten waar letterlijk een steekje los bij zit. Ik vond het ineens niet meer zo'n leuk concept, deze flea market en dacht dat het wel goed zou komen met deze store naast ons kantoor. Niet dus! Twee collega's hadden zulke leuke schoenen gekocht en vertelden dolenthousiast over kokerrokjes die ik ook wel zou willen hebben. Mijn collega vroeg of zij het voor mij moest kopen, zodat ik het van haar kon krijgen. Heel lief, maar ook dat is dus het principe voorbij. In elk geval, die gave schoentjes die zij hadden gekocht: van dat genre heb ik ook twee paar in de kast staan.

Gister kwamen twee vriendinnen bij mij eten en vroegen zich (terecht?) af of mijn oma nog wel kan eten van borden, aangezien hier zoveel gezellige bordjes, ontbijtbakjes en koffiekopjes staan die uit haar huis komen. Oma, als je dit leest: ik ben er echt heel blij mee en ze staan zo gezellig hier en het eten smaakt nog lekkerder van jouw bordjes dan van de borden van een of ander Zweeds label die hier ook staan. Maar, geen zorgen: mijn opa en oma gingen minstens één keer per jaar naar Joure om DE koffiepunten bij de Douwe Egberts winkel in te wisselen voor nieuwe borden en koffiemokken. Mijn oma kan nog wel even vooruit - ook zonder die leuke bordjes met gezellige bloemenprint.

Mijn vriendinnen maakten grappen over mijn verzameling schoenen en dat het wel heel makkelijk is om zo'n jaar in te gaan als je allemaal nieuwe schoenen hebt ingeslagen. Nou, al die gympen heb ik gewassen, ze zien er zo goed als nieuw uit! Maar dat zijn ze dus niet.

Mijn vader is een hipperd!

De hele zomer 2013 ben ik met mezelf in strijd of ik wel of niet een nieuwe zonnebril mag kopen: ik heb namelijk twee toffe brillen, die mijn ogen beschermen tegen de zon en ook nog hartstikke modieus zijn. Ze zijn respectievelijk drie en vier jaar oud, dus hoogste tijd voor een nieuwe. Maar dus ook een innerlijke strijd, want totaal niet nodig. Ik had van die hippe Rayban brillen gezien, met hippe reflecterende glazen, daar zag ik mij wel mee lopen. Maar voor zo'n bril die één seizoen meegaat, want volgende zomer echt uit, ook wel weer heel veel geld, € 100,-. Anyway, ik had de zonnebril weer uit mijn hoofd gezet. Tot gister! Want ik was in het mooie Ruinen en vind het altijd heerlijk om te rommelen in de vintage spullen van mijn granny en vader & moeder. Zie ik daar toch een zonnebril liggen van mijn vader - minstens uit '88 - met reflecterende glazen! Hartstikke hippe bril en mijn moeder heeft weer 'ns gelijk: alles komt terug. Vroeger als we gingen skiën avec le familie vond ik het nogal een domme bril en schaamde ik me voor mijn vader met z'n grote gekke bril (dat doen meisjes van 12), maar nu blijkt dat mijn vader een enorme hipperd was destijds! De bril ligt nu in Amsterdam, die kan mooi op het laatste restje zomer.

Vorige week kreeg ik de vraag of ik wel nieuwe tandenborstels en deo's mag kopen: geen zorgen! Ik ga hygiënisch en schoon dit jaar in. Het gaat er meer om dat ik zes verschillende lipglossjes heb liggen (allemaal net in een andere kleur), vier lipsticks, 18 potjes nagellak en vijf verschillende geurtjes. Ik ga nu eerst kijken wat ik al heb en dat opmaken - voordat ik iets nieuws koop, in plaats van een zesde potje nachtcrème (met een nog betere anti-rimpel werking - ik doe nogal spastisch over mijn bereikte leeftijd van dertig) te kopen.

einde van week 1 nadert

Eind van week 1 nadert.. Ik heb een beetje afkickverschijnselen - kopen zit echt enorm in mijn systeem. Ik moest even een uurtje wachten, net te kort om weer terug te gaan, naar kantoor, net te lang om op straat te blijven hangen. Mijn eerste gedachte was om naar de Kalverstraat (lees: de Kalverstraat - ik haat de Kalverstraat) te gaan. Ik heb mezelf tot de orde geroepen en toch naar kantoor gegaan. Waar naast ons kantoor een nieuwe winkel zit: de American Apparel outlet - ik hartje AA, maar: mode waar mijn lijf niet voor is gemaakt, mij niet staat en waar ik het type niet voor ben, en van dat laatste baal ik nog het meest. Ook om de papieren tasjes zou ik de hele winkel wel willen leegkopen. Mijn hart maakte net een sprongetje, om me er direct bewust van te worden dat de omstandigheden zo niet bijdragen aan een succesvol jaar. Maar natuurlijk sta ik er nog vierkant achter. Ik vind het grappig hoe ik voorgeprogrammeerd ben en kopen dus een automatisme. Als troost biologische -love, bij gebrek aan deze week - thee gekocht.

Buy nothing new YEAR - 7 augustus 2013 - dag 1

Vandaag gaat mijn jaar in dat ik niets nieuws ga kopen: geen nieuwe kleren, geen nieuwe prulletjes, geen nieuwe make-up (ok, als mijn mascara op is, dan maak ik een uitzondering), geen kado's voor vrienden (behalve voor mijn jaarclub als ik meedoe met de clubkado's. Voor vrienden één op één worden het zelfgemaakte taarten, zelfgeknutselde jammetjes, theaterkaarten en opgeknapte spullen van de 2e handswinkel) en geen nieuwe spullen voor in huis. Het enige (naast de mascara - arghh - vind het nu al moeilijk!) waar ik uitzondering op maak, is op nieuw ondergoed (ik heb zo mijn bedenkingen bij ondergoed van de vintagewinkel) en op verwassen panty's en verwassen hempjes - niets zo armoeiig als dat, van die shirtjes met verwassen pluisjes. En waxinelichtjes straks in de winter voor de donkere dagen in huis. En bloemen mogen ook, het is heel belangrijk om leven in huis te hebben. Er is nog een lichtpuntje: spullen van de vintage store mogen wel, dus ik mag 2e handsspullen dragen. Ook mag ik marktplaats afspeuren voor alles wat ik zou willen hebben. Spullen een 2e of 3e leven geven mag! Met alle uitzonderingen maak ik het mezelf wel makkelijk, maar het is ook echt moeilijk - niet shoppen. Op deze manier kan ik er mee leven en waarschijnlijk dit jaar volmaken.

Er is natuurlijk een reden dat ik hiermee start. Meerdere zelfs. Ten eerste ben ik nogal aan het interen op mijn spaarrekening; daar krijg ik nogal de kriebels van, ik geef geld uit als water en koop nieuwe kleren alsof elke week een nieuw seizoen begint. Ten tweede heb ik vorige week een test gedaan waaruit naar voren kwam hoeveel aarde er nodig zou zijn als iedereen zou leven als ik: 2,8 aardbollen. Ok, nog een keer: 2,8 aardbollen. Dat is nogal veel en dat hebben we helemaal niet, zoveel aardbollen. En ik vind het ook nogal verontrustend; ik eet geen vlees, vrij weinig vis en hou al van vintage - ik hoef dus niet een heel nieuwe (beetje muffige, viezige, waar het soms goed zoeken is naar de pareltjes) wereld te ontdekken - heb geen auto en geen kind; ik ben dus ook nogal verontrust, iedereen die ik ken leeft op z'n minst zoals ik. Anyway, dit wordt iets van mijzelf, en ik vind niet dat anderen op dezelfde manier moeten leven, dus ik ga dit niet anderen opdringen. Maar denk vooral wel eens aan al die spullen die je niet nodig hebt en toch maar koopt ;). Seriously, ik heb vijf paar gympen - vijf paar gympen. Daar kan ik de rest van mijn leven op lopen. Twee paar All Stars, een paar gekke Nike Air Max - enzovoorts. En dan nog maar te zwijgen over al die laarzen die onwijs in de weg staan in dit kleine huis. Dus ten derde, ik vind dat ik meer dan genoeg in huis heb, ik kan mezelf voor de rest van mijn leven prachtig aankleden. Ik kom er vast nog vaak op terug welke oude spullen ik nu weer onderuit de kast (of uit die van Lucien - mijn tweelingzus - die overigens nu zwanger is, dus ik moet als de sodemieter naar Den Haag) vandaan heb gehaald.

Ik ga in deze blog bijhouden waar ik allemaal tegenaan loop, ik denk dat er genoeg momenten zijn dat ik het moeilijk vind. Of grappige momenten, bijvoorbeeld dat ik met al mijn kooplustige vriendinnen een weekend weg ben en ik er naast sta als zij heerlijk allemaal mooie spullen kopen. Het begint al moeilijk: de nieuwe wintercollectie hangt overal in de winkel. Ik hou zo van mooie winterspullen - de stoffen: heerlijk! Het staat mij objectief gezien ook beter dan zomerjurkjes. Mijn tactiek vooralsnog: niet de stad in en niet denken aan hoe leuk mij iets zou staan, maar blij zijn voor mijn vrienden als zij iets moois aan hebben. Ik ga bijhouden welke ideeën ik allemaal heb voor alternatieven en tips voor leuke vintage winkels in de buurt, de Jan Eef in de Baarsjes. En daarbuiten.