Nooooooit oude schoenen weggooien voor er nieuwe zijn!

Ik ga even hakloos door het leven. De marathon is bijna, m'n knieën begeven het en dus is rust voor been en knie het beste. Geen 12 cm heels aan dus. Maar mijn voorraad platte, nette, hele schoenen is beperkt - ik hou van hakken. Een paar oude zwarte flatjes staan nog in de kast. Nouja, kast - iets wat dienst doet voor kast, maar het is een grote strandtas. Anyway, de zwarte flatjes. Op kantoor struikelde ik bijna over de losgelaten schoenzool - de linkerschoen was bijna in twee delen. Op zoek naar secondelijm in het museum, en ze zijn weer als nieuw. In mijn vorige leven had ik vast een paar nieuwe gekocht!

Speaking of vorig leven: vandaag heb ik een rokje aan - dat rokje is echt uit een vorig leven. Maar de hoog zittende kokerrok is terug! Wie had dat gedacht ten tijde van de zo laag mogelijke zittende heupbroek? Echt leuk om zo weer iets nieuws te ontdekken in mijn eigen kast (meets strandtas). Als ik niet zo'n verrotte nacht heb gehad en mijn wallen niet onder aan mijn kin zouden hangen, had ik even een fotootje hierbij gezet. Mijn collega zei vandaag dat ik er niet beter uit kon zien - dat het een perfecte outfit was. Enorm leuk om te horen. Dat maakte die geradbraakte nacht weer een beetje goed!

Inderdaad, vijf dagen te gaan nog en we rennen de Berlijn marathon! Heel spannend, we zijn best nerveus.  Mijn knieën zijn blij dat het straks voorbij is en ook in het kader van gezelligheid vind ik het wel fijn. Afgelopen weekend alcoholvrij bier gedronken, dat drink je ook niet voor de lol, zeg. Gister twee gewone wijn gedronken, maar daar heb ik toch echt spijt van. Hopelijk merk ik het zondag niet al te zeer.

Oja, voor de geïnteresseerden; de lunch met el Español ging niet door, hij was niet in Amsterdam. Niet heel verrassend, het verbaasde me niet, wel erg jammer. Hij was er namelijk altijd enorm goed in wat positiviteit mee te geven zo vlak voor iets groots! 

Vriendin K (ik heb 2 vriendinnen K, dit is de ander - met deze kan ik ùren praten over het voor ons waarschijnlijk altijd onbegrijpelijke andere geslacht) is jarig vandaag, ik heb haar kaarten gegeven voor de Kleine Komedie, voor de voorstelling van Wim Helsen. Schijnt enorm lollig te zijn! Dat wil zeggen, één  kaart voor haar, één voor mij - ik ga natuurlijk wel mee ;). 

Kleren maken de vrouw

Met mijn voornemen en doel voor komend jaar (er is al ruim een maand verstreken, dat gaat nog best snel!), leer ik allemaal kanten van mezelf kennen, die ik zeker niet had verwacht! Ik heb best wat kleren die ik nog leuk vind en prima te dragen zijn - maar waar of een knoop af is of ik ben uit een rits gescheurd (o jeeee - ik heb dat best vaak, wat betekent dat?), of waar gewoon een gat in zit. Vaak gooide ik dit dan in een kledingbak. Maar dat kan ik me dit jaar niet permitteren. Oftewel: kleren maken. Ik ben zo onhandig als ik eruit zie, maar het is me toch gelukt om deze week wat knopen op broeken te zetten en gaatjes dicht te naaien. Met lenzen uit (ik heb gemiddeld - 4,5 - almost blind) is het alsof er niets aan de hand is. Die ritsen laat ik zetten bij de kleermaker om de hoek.

Van vriendinnetje A heb ik een heel leuk jasje gekregen, met een heel hippe streep. Voor haar was het jasje al vintage, voor mij dus dubbelvintage. Ik word daar oprecht zo gelukkig van, dat haalt het beste in mij naar boven. Beloofd bij deze, de volgende keer als ik weer in vintage door het leven ga, maak ik foto's en post ik die erbij. Jongens, echt waar; het is zo leuk om spullen een nieuw leven te geven; met een mooie ketting, leuke broche is het weer als nieuw!

Oude liefde.. roest denk ik wel. Maar toch spannend, hoewel ik zeker weet dat de liefde helemaal over is; mijn Spaanse ex-lover komt volgende week naar Nederland. De laatste keer dat ik hem zag, was midden in de nacht in Madrid, om Heel Vroeg een vliegtuig te halen, niet wetend wanneer en of we elkaar nog weer eens zouden zien. Lekker dramatisch. Heerlijke vlucht terug was dat. Dat is zeker twee jaar geleden, en we hebben af en toe nog wel eens contact, maar nu is hij voor zijn werk maandag in Amsterdam. Ondanks al het eerdere, moet ik er natuurlijk goed uitzien, en zeker niet als een tweedehands sloeber. Dat wordt het weekend outfitjes passen, kleren maken, schoenen poetsen (dat helpt ook om spullen er goed uit te laten zien) en nagels lakken.

Het weekend beloofd gezellig te worden. Nog een dikke week zonder wijn, want over 10 dagen gaan we de marathon rennen, met veel verjaardagen (voor jaarclubcadeaus doe ik gewoon mee), oppassen, juichen voor vriendinnen die de Dam tot Damloop gaan lopen en plannen maken voor Marokko. Ik krijg uit vier verschillende hoeken Lonely Planets toegestopt, bij deze: ik heb genoeg travelguides Maroc. Wel jammer, want het is wel leuk om die in huis te hebben.

Sharing is caring

Ik las een boeiend artikel en blijkbaar volg ik een trend! 'Spullen zijn ballast, bezit maakt niet vrij'. Eigendom is uit, delen is in. Ik roep het al tijden: 'sharing is caring'. Waarom zou je dat wat je wel hebt, maar nooit gebruikt, niet delen met mensen die er op zitten te wachten. Ik heb bijvoorbeeld een boor, maar gebruik die nooit - al mijn vrienden mogen deze gebruiken, geen probleem. Evenals de rest van mijn spullen. Ook als ik op vakantie ga, vind ik het zo leuk als ik vrienden een te gek weekendje Amsterdam kan 'geven', door ze in mijn huis te laten logeren. Nog slimmer is airbnb; dan verdien ik er ook nog iets aan. Helaas is geld nooit echt mijn drijfveer, waardoor ik vrijwel elke maand zit te smachten op salaris. Dat is toch ook erg als je 30 bent ;). Ik lees ook in hetzelfde artikel dat we onze identiteit niet meer verlenen aan spullen in onze westerse wereld, maar aan niet-materiële zaken. Ik vind het mega goed nieuws! Schijnt te maken te hebben met het feit dat we gewoon GENOEG hebben. Voordat je naar de winkel gaat om iets aan te schaffen, wat je wellicht maximaal 12 minuten in je leven nodig hebt (heb ik wel eens gehoord: gemiddeld wordt een boor 12 minuten per mensenleven gebruikt), moet je gewoon eens vragen of vrienden het niet toevallig in huis hebben. Ik heb dus nog een boor. Ik ben zelf op zoek naar een leuke man. 

Ik heb een eigen huis, en dat vind ik ballast pur sang. Ik heb een tijd als ware stadsnomade geleefd, werkelijk niet gelogen in 12 huizen in Amsterdam gewoond. Dus wat dat betreft is mijn eigen plek waar ik niet weg hoef te gek. Maar ik moet me echt druk maken om dingen waar ik totaal geen zin in heb. Bij de koop vond ik een paar duizend euro meer of minder geen dealbreaker (lees mijn eerdere alinea, ik heb chronisch geld tekort), ik weet alles over groene, gele en rode stroom, mijn beste vriend was een tijd de CV monteur en ik heb me ook wel eens veel te lang verdiept in funderingscode. Terwijl toen ik huurde, de enige zorg was of er niet teveel muizenkeutels lagen. Ik woon hier superfijn, met een paar kleine, brutale, grijze vriendjes als huisgenoot. Maar het liefst wilde ik dat dit het huis van iemand anders was, wel de lusten, niet de lasten. Maar de verknipte huizenmarkt in Amsterdam is niet wat ik wilde aankaarten. 

De tijd heelt de wonden

Ik fietste naar kantoor, nam een scherpe bocht in het park en daar lag ik: binnen drie seconden kermend van de pijn en huilend van de schrik. Ik had mijn best gedaan 's ochtends op een teruggevonden, pareltje uit de kast: gestreken en wel een mooi jaren 50 rokje met polkadots. Een rokje dus, zonder panty's. Daarbovenop een t-shirtje. Tot vijf minuten geleden met jasje erop, maar het was warm, dus ook blote mouwen. Schrammen all over, maar het ergste komt nog. Ik had natuurlijk al geschreven over de verbroken liefde, dus mijn hart is een beetje broos en de tranen prikken af en toe (vooral 's ochtends) in mijn ogen. Anyway, nadat ik mezelf bijeen had geraapt, mijn telefoon ergens uit de bosjes had gevist (hij was ook gevallen en deed het niet meer: deze telefoon is doomed!) en bij een kraantje het ergste grind uit de schaafwonden had gehaald, ging ik al brullend op de fiets door naar kantoor. Het liefst draaide ik me om, terug mijn bed in, maar ik kon niet bellen en ik was toch al halverwege. Vòòr de deur van kantoor, blijkbaar met mascara alllllll over en bloed en schaafwonden, kwam het hartje voorbij gefietst. Ik voelde me al akelig, maar dit hielp Echt Niet. Ik dook in zijn armen en vroeg of hij de pleisters op mijn wonden wilde plakken. Hoe erg kan je je Bridget Jones voelen?! Ik heb overigens nu een leentelefoon van mijn werk, maar ik moet een andere - ik mag deze niet houden. Ik ben nu zelf de wonden aan het schoonhouden (nadat een knappe dokter al het overgebleven grind er uiteindelijk had uit gehaald) en het valt allemaal reuze mee. Maar, als je je dan zo voelt, is er niets fijner om iets leuks te kopen. Ik voel echt een OER drift om mezelf te verwennen met mooie spullen. Ik ben uiteindelijk in de zon met een tijdschriftje (no worries, gekregen) gaan liggen - daar knapte ik gelukkig ook van op (maar ik heb ik indruk dat niets beter zou helpen dan een mooi nieuw vestje of een paar coole shoes!). Ik ben fijn uit eten geweest met mijn vriendinnen en ook de komende dagen staat er genoeg gezelligheid op de planning - afleiding van de verleidingen genoeg gelukkig.

Mijn collega had toch zo'n leuk jasje aan, maar nu bedacht ik dat mijn moeder ook nog zo iets heeft. Ik ga ns kijken of die staat en mij past. Mam, als je dit leest, ik ga weer in je kast duiken! Ik heb vorig jaar ook een paar top vintage laarzen van haar gekregen, die zijn echt te gek. Kan niet wachten tot de temperatuur naar beneden gaat en ik die weer aan kan. 

De terechte vraag rees, wat te doen met cadeaus? Ik weet het nog niet. Ik kan moeilijk vragen of mensen voor mij iets breien en cadeaus weigeren is ook zo wat. Ik had bedacht, als ik iets krijg, dat ik dan iemand anders iets van mij geef. Hier is het laatste woord nog niet over gezegd.

Het weekend ben ik onder de pannen. De Uitmarkt is in Amsterdam en voor de Voedselbank ga ik op pad om cultuurinstellingen te enthousiasmeren om hun instelling beschikbaar te stellen voor klanten van de Voedselbank. Die mensen hebben echt niet veel (en ik maar zeiken over die 6e jeans wel of niet kopen), en ik vind het belangrijk dat cultuur voor iedereen die er gebruik van zou willen maken, toegankelijk is. Verder niet alleen maar nobele dingen: lekker uiteten (tot nu toe lukt mijn plan om ook geld te besparen door dit project niet echt), wijn drinken (na dit weekend worden er geen sigaretten meer opgestoken en flessen wijn ontkurkt vanwege de marathon die over minder dan een maand is - ik neem het er nog even van) en ik ga hardlopen - als mijn enkel iets minder dik is. Over een maand is de marathon van Berlijn. Op naar Berlijn met vriendinnen K + A om de marathon te lopen. Veel zin in, maar het komt nu verdomd dichtbij. We willen een shirt laten bedrukken, met een leuke tekst erop (We zijn nog niet zo crea Bea - ideeën zijn welkom!), zodat we elkaar herkennen en we herkenbaar zijn voor onze supporters, maar zo'n tweedehands hardloopshirt is ook zo wat. Nu ik dit project doe, merk ik pas hoe makkelijk je alles 'even koopt'. 

Groentje

Er valt een hoop te zeggen over wel of geen nieuwe spullen kopen, iedereen vindt er wel wat van. Tegelijkertijd is 'niets kopen' niet iets wat overheerst in mijn dagelijkse leven. Daar kom ik nu wel achter, gelukkig. De dingen die ik koop, zijn nu met name boodschappen en door dit project koop ik ook bewuster de producten in de supermarkt. Ik at al geen vlees, maar door alle berichten over bijvoorbeeld paardenvlees, toch geen biologisch vlees en poepbacteriën in vlees in de supermarkt, merk ik dat we als consument zo kwetsbaar zijn en om de tuin geleid worden. Ik word er echt boos om! Ik probeer producten te kopen die op een eerlijke manier tot stand komen en die geen omweg hebben genomen om bij mij in de koelkast of op mijn bordje (van oma, met bloemetjes) terecht te komen. Goedkoop betekent vaak dat daar een reden voor is en vaak is die niet al te positief. Ik vind het heus niet altijd gemakkelijk en niets menselijks is mij ook vreemd en koop ook heus producten voor het gemak, maar probeer me door al die negatieve berichten toch in toom te houden.

Over omwegen gesproken: een vakantie geboekt naar Marokko. Met vriendinnetje K het avontuur opzoeken. Niet heel groen en bewust, wel een heerlijk vooruitzicht! De mensen schijnen fantastisch te zijn, het eten lekker, de cultuur mooi en natuur adembenemend! Veel zin in en over een maand al! Ter compensatie, vanavond wordt mijn energie omgezet in groene stroom. Vandaag stond in de krant dat Amsterdam niet zo schoon is trouwens, en mijn werk staat in de straat van de nummer 15 van de minst schone plekken van Nederland, mijn huis staat in de buurt van nummer 18. Doe ik potverdorie zo mijn best om groen en bewust te leven.. 

De week vliegt voorbij; drukte op mijn werk neemt toe en er zijn veel leuke ontwikkelingen in het museum. Er wordt flink gesport (burn fat, not fuel!) en aan cultuur gedaan (even niet door mijzelf, ik heb de cursus toneel even aan me voorbij laten gaan deze keer); er is een festival met films, eten en muziek bij mij in Amsterdam West, Westival. Vanavond naar de film. En morgen naar het bostheater in het Amsterdamse bos. Leuheuk! 

Liefde gaat door de maag: dadel/walnotentaart

Een dadel/walnotentaart gebakken! Recept is vrij simpel. Van de ingrediënten word je niet per sé dunner.

450 gram dadels - ontpit, in reepjes gesneden 

225 gram roomboter

75 gram bruine basterdsuiker

Handje walnoten, in kleine stukjes 

1 rol Maria biscuits - goed verkruimeld 

1 eitje 

3 à 4 eetlepels gerapte kokos als garnering 

Bereidingswijze 

1. Boter zachtjes smelten

2. Suiker toevoegen en goed roeren, de suiker moet worden opgelost

3. Eitje loskloppen en toevoegen, even laten doorkoken, voortdurend roeren

4. Dadels toevoegen, goed doorroeren en 1 minuut doorkoken

5. Koekjes en evt de walnoten toevoegen en alles door elkaar scheppen

In een platte taartvorm gieten, en goed aandrukken. Strooi de kokosrasp er over en druk aan. In anderhalf uur laten afkoelen.

Gezwicht..

Neee, niet echt natuurlijk ;). Ik heb alleen iets gekocht via Marktplaats. 2e hands rules! Er zijn zoveel mooie spullen te koop via Marktplaats, echt alles. Voor in huis, kleding, schoenen - alles. Mijn zus koopt voor mijn nichtje (en haarzelf) heel veel spulletjes, en waarom ook niet. Er is veel (zo goed als) nieuw. Het geeft maar weer aan dat we leven in zoveel luxe, als we allemaal onze spullen verkopen die nog zo goed zijn. Zus L en ik hebben het het liefst alleen maar over onze aanwinsten, heerlijk om over te kletsen. En na de verbroken liefde, de val en de telkens terugkerende feestweek enorm zin in iets 'nieuws'.

Na mijn val ben ik weer zo goed als hersteld. Mijn voet was opgezwollen, maar het rennen gaat goed. En de wonden op mijn elleboog doen niet zoveel pijn meer, alleen de jeuk onder de korsten is heel irritant! Om een beetje bij te komen, ben ik gister begonnen aan een nieuwe serie, om me even fijn in een andere wereld te storten; 'Damages'. Geleend via een collega. Tot nu toe zeker een aanrader, maar zo hooked als bij 'Borgen' en 'The Killing' ben ik nog niet. Nog niet gezien?! Ongelooflijk, je mag het allemaal lenen! 

De komende dagen wordt het nog heel lekker weer, ik hoef nog niet mijn wintergarderobe uit de koffers te halen. Helaas, ik heb er wel zin in! Ik ben blij met elke zonnestraal op mijn huid, maar ben ook echt een seizoenenmens - na die 100 warme dagen achter elkaar, tijd voor wat wind, koudere temperaturen en pepernoten in de winkel. Die er waarschijnlijk al wel liggen. 

Mijn doel van dit jaar is niet alleen me bewust te zijn van alles wat ik al heb (en mijn omgeving ;)), maar ook om mijn footprint een beetje te verkleinen. Nu heb ik moeilijke keuze te maken: ik SNAK naar vakantie; de zinnen verzetten, in een andere omgeving zijn en dingen zien die ik nog niet eerder heb gezien. Dat is dus niet een fietsvakantie in Drenthe. Vriendin K en ik willen met een vliegtuig Heel Ver weg, waar de zon nog schijnt in oktober (ok, ik ben dan wel een seizoenenmens, maar op vakantie moet het warm zijn!). We hebben dan net de marathon gelopen en onze beentjes verdienen dan rust, zon en strand. Hoezeer ik er naar verlang, tegelijkertijd vind ik dat ik met twee maten meet. Een gewetenskwestie!