Nu ik op ruim een kwart van mijn jaar zonder nieuwe spullen zit: tijd om de balans op te maken: waar wordt er gesjoemeld, waar loop ik tegen aan, wat is er echt moeilijk en waar mogen de regels nog wel wat scherper. Het voelt alsof ik met marktplaats-aankopen de boel een beetje aan het bedonderen ben. Ondanks dat het allemaal niets nieuws is, is het voor mij wel nieuw. Ik hou er een systeem mee in stand - doordat ik de bijna niet gedragen spullen draag van meisjes zoals ik uit de grote stad, kunnen zij vrolijk verder shoppen. Het is mijn best gemakkelijke back-up, dus ik heb besloten dat -tenzij mijn wasmachine het begeeft- ik geen spullen via marktplaats meer ga kopen. Ik hartje nog steeds wel vintage winkels, dus ik blijf die nog wel bezoeken, maar op zoek naar bijna niet gedragen spullen via marktplaats, ga ik dus niet meer doen. Dit jaar is toch ook bedoeld om mezelf een spiegel voor te houden en op deze manier speel ik voor mijn gevoel vals. Hierdoor loop ik toch ook niet echt tegen grote problemen aan; bijna alles is te koop via marktplaats.
Wat ik moeilijk vind, is dat het in mijn omgeving vaak gaat om en over spullen kopen en bezitten en ik hoor er niet meer bij - bij die gesprekken in elk geval; ik weet er nog wel wat over te vertellen, maar ik doe voor spek en bonen mee; ik koop nu eenmaal bijna niets meer. Ik merk ook dat het me minder boeit wat er allemaal te koop is, en wat de nieuwste trends zijn. Het vlakt de gesprekken een beetje af, terwijl ik had gehoopt dat er bij mij ruimte zou komen voor gesprekken over de dingen waar het 'echt' om gaat. Blijkbaar is dat een beetje een illusie en bestaan mijn wereld en die van mijn omgeving uit hoe we er uit zien en wat we uitstralen.
Van een collega kreeg ik het boek 'Merkenmoe' te leen; hij vond dat dit boek in de lijn lag van mijn project. Het is heel fascinerend, een Britse man gooit al zijn merkspullen - en holy m, dat zijn er nogal veel - op een groot vreugdevuur. Hij merkte dat zijn identiteit totaal bestond uit merken. Door bepaalde merken te dragen, te roken, te eten en te gebruiken, hoopte dat hij een bepaald iemand zou zijn en een identiteit daarmee uitstraalt. Alleen maar door het dragen van merken. Hij was er echt aan verslaafd. Hij beschrijft zijn hele proces - hij moet echt afkicken! - en bemerkt dat het nog niet zo gemakkelijk is om merkloos door het leven te gaan; dat is namelijk de bedoeling nadat alles in vlammen is opgegaan. Ik ben me ook erg bewust van merken en wat ik draag en wat ik hoop uit te stralen. Niet zozeer met merken, maar wel met wat ik draag, hoop ik een 'links van het midden, krachtige, cultuurliefhebbend, maatschappelijk betrokken en stijlvol' iemand uit te stralen en alles wat ik doe, ligt wel in die lijn. En als dat niet zo is, dan doe ik het wel een beetje stiekem. Ik hou het liever voor mezelf dat ik in een deuk lag deze week om Geer & Goor, precies op de hoogte ben hoe het gaat met Ludo & Janine en dat ik elke zaterdag naar de Aldi ga voor mijn weekboodschappen. Ik ga er liever prat op dat ik graag naar cultfilms ga, ook wel eens boodschappen bij Marqt doe (maar halleluja, wat duur) en geen vlees eet.
In de zomer kreeg ik de vraag van een niet nader te noemen persoon, of ik mij wel eens verwonder en waar ik mij over verbaas en opwind. Hij vroeg dat omdat ik blijkbaar geregeld niet-verwonderend en licht dromerig voor me uit en om me heen kijk. Ik heb dit getoetst bij collega's en vrienden en ik verbaasde mij erover dat ik blijkbaar soms stoïcijns de wereld in kan kijken. Ik had geen idee. Hoewel, ik bij tweelingzus Luc dit ook wel opmerk, en aangezien wij dezelfde genen hebben, is het niet verrassend dat ik hier ook een handje van heb. Overigens hoop ik door diezelfde genen ook zo'n heel lief kindje als Fiene te krijgen later als ik groot ben; ik heb echt de allerliefste nicht van de hele wereld. In elk geval, verwonderen: vanaf dit moment in de zomer probeer ik heel bewust de wereld in te kijken en mensen niet alleen aan te gapen (schijn ik dus een ster in te zijn), maar ik probeer er ook iets van te vinden. Nu had ik gister een wonderlijke lunch, sowieso was mij de insteek nog niet helemaal duidelijk, maar het bleek puur zakelijk. Naast me dit afvragen, zat ik ook nog naast 'ons' hoop in bange dagen van de film- en toneelwereld': Carice en Halina. Eerst kwam diva 1 met een enorme pet op binnen (zij is echt heel klein) en daarna diva 2: met bontjas (please, een nepperd) - waar ik natuurlijk op ging zitten: super sorry nog - en een enorme hoed op. Ik was me bewust van mijn beroemde buren op links en was stiekem heel erg jaloers op Halina, die vol trots twee tassen met kleren en schoenen (nieuw, ohhh - wat heerlijk) aan Carice liet zien. Anyway, doordat ik weet hoe erg ik kan staren, zat ik alleen maar strak voor me uit te kijken, mijn tafelgenoot zal wel gedacht hebben..!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten