Texel, de première en leven in de brouwerij (oh nee, niet meer in de brouwerij)

Het weekend heb ik samen met vriendin J uitgewapperd op Texel, weg uit de stad en weg van alle verleidingen. Ik denk dat ik gewoon in een boerderij op De Koog moet gaan wonen. De mode is gedateerd, de winkels zijn nèt anders dan de 9 straatjes en de kapsels zijn net ietsjes praktisches dan als je naar de Kinki Kappers gaat. Voor in huis hoef ik geen Rivièra Maison achtige taferelen, de Capri broek is bij mij altijd al verboden geweest en het korte koppie met haarspeldjes heeft het bij mij ook nooit gered - zelfs niet toen ik op het plattelaaand in Drenthe woonde. De conclusie van het weekend was eigenlijk dat het heerlijk wonen is in de stad, maar doordat iedereen er zo hip & happening uitziet, ik dat ook wil. Maar of het gezelliger is op een eiland, dat weet ik niet. Ons viel op dat geen enkele Texelnaar echt vriendelijk tegen ons deed; de dame (Tina - te makkelijk om er grappen over te maken, ons is het gelukt om niet meer bij te komen van het lachen om deze karikatuur van zichzelf) van het hotel wilde direct - op niet mis te verstane wijze - veel te veel geld voor een doorleefde, abominabele bed & breakfast kamer, het meisje op het terras had absolùùt geen tijd om uit te leggen wat de verschillende Texelse biertjes waren en de Johnny de Mol wannabe zei gewoon helemaal niets toen hij die biertjes kwam brengen. Zoals wijze mama Weide-Kelly zei: 'een lach kost niets.'

Na Texel door naar Drenthe, waar ik oma Kelly heb getrakteerd op een taartje en op een fietstochtje door het werkelijke prachtige Drentse landschap. Ik denk niet dat ik haar bij kan houden; ik nog steeds op die gammele bak en zij op een ultramoderne fiets met subtiel weggewerkt motortje. Wordt vervolgd, de tocht staat op de planning voor september. Nu is eten en drinken nogal belangrijk voor onze familie (op de verjaardag van oma werd ook duidelijk waar ik dat vandaag heb; 'mond leeg, wil je nog iets?'), dus heb ik op leuke plekken op de route koffie met appeltaart-pauzes ingelast. Dat zal ik nodig hebben :).

Terug in de big city en ik viel met de neus in de boter: ik was uitgenodigd voor de première van 'Borgman', een film van Alex van Warmerdam. Ik had al even geschreven over de jurkenstress en ook vriendin K had er last van. Gelukkig, mijn niet eerder gedragen jurk van vorig jaar stond nog steeds goed, mijn zilveren muiltjes stonden niet leuk genoeg, maar een ander paar wel - dus ik stond er goed bij. Voor ons pakten de Evert Santegoeds- en van deze wereld niet hun camera erbij, maar een bijzondere avond was het evengoed! We deden het erg leuk tussen de celebs en onze opdracht was dat we net zouden doen of dit voor ons een heel 'normale' avond zou zijn, geen gestaar naar knappe BN- ers, maar juist discusssies aangaan over de film. Want er valt een hoop over te zeggen! Ik zou de film absoluut aanraden, maar het is geen hapklare kost!

Nog een prangende zaak afgelopen week: ik schreef eerder over leven in huis, maar liever niet dit leven: ik heb een muizenplaag! Potverdorie: hartslagverhogend en een akelig idee. Ik zag een bruine, vriendin E een lichtgrijze en samen zagen we ook nog een dikke donkergrijze. Ik zat alleen met handen gebonden, want ik mag niets kopen. Anyway, vrienden K + H hadden eerder met dit bijltje gehakt en zijn de eigenaar van een zogenaamde Ratzapper. Een uitkomst, een muizenval - maar dan elektrisch en je ziet geen dode muis - als je je best doet. Ik heb er sinds vorige week vijf gevangen - afschuwelijk. Nu maar hopen dat ze wegblijven en dat in de muizenfamilie het gerucht gaat dat je beter niet 3hoog moet gaan, want daar staat weer zo'n vervelend apparaat.. Ze zijn overigens picky: op roggebrood komen ze niet af, kaas en pindakaas doen het goed.

Op zoek naar Colin & Hugh

Alle mannen in mijn omgeving - dat zijn er niet veel en na vandaag eentje minder - begrijpen niet dat een vrouw met een prima betaalde baan er voor kiest om op haar geld te zitten, in plaats van het uit te geven. Dat is het dus niet, slimmerds! Ik ga juist geld over houden om de dingen te doen waar ik echt blij van word. 

Ik benoemde het al even, hartje en ik zijn niet meer samen. Een lastige dag, en niets helpt beter dan shoppen tegen luduvudu. Ik zou zo graag even de 9 straatjes in duiken voor een mooie top, of een mooi jasje of jurkje. Maar tegelijk vraag ik me af of het echt troost zou bieden?! Gelukkig staat er een bak ijs in de vriezer, heb ik nog een goeie pyjama en ken ik 'all by myself' uit mijn hoofd (het is niet de eerste keer). Nu naar hopen dat Colin & Hugh óók bij mij voor de deur gaan vechten om mij. 

Ik heb een uitnodiging gekregen voor een rode loper première! Te gek!! En een mooie kans om te gaan combineren met al het moois dat in mijn kast hangt! Gisteravond met vriendin E. de opties doorgenomen. Ze zei bij een jurkje dat ik graag aan wil (hartstikke duur, 1x gedragen): 'hier zouden een paar zilveren pumps leuk bij zijn'. Serieus, ik heb ze en nog nooit gedragen! En ze staan te gek. Nu nog op zoek naar een zilveren riempje, en dan is de outfit compleet. 

Het maakt veel los, mijn project voor komend jaar. Veel positieve reacties gekregen en leuke berichten. Mijn collega nam een paar te gekke oorbellen mee, die zij nooit meer draagt. Zo lief! Daar is dit niet om te doen, maar wel heel leuk om te krijgen! 

de zondagavond van Martine: even terugkijken op de week en het weekend

Ja! Mijn zus heeft vanmiddag vier boeken van haar gebracht. Ik ben veel aan het lezen de laatste tijd en een beetje door mijn boeken heen. Ik wilde morgen naar de bibliotheek gaan (lekker vrij, lang leve de 36-urige werkweek - hoewel: een dag vrij betekent ook een dag kans op meer verleidingen) voor een abonnement (de laatste keer in de bieb was in de dorpsbieb in Ruinen: ik verheug me op de grote bibliotheek vlakbij Centraal Station Amsterdam). Maar gelukkig voelt mijn zus mijn behoeftes goed aan (niet voor niets een tweeling) en kan ik weer vooruit. Ik besefte me vandaag, terwijl ik door de Albert Heijn liep, dat ik zo graag tijdschriften lees. Die mogen denk ik ook niet (ik maak zelf de regels, maar nieuwe tijdschriften lijken me iets dat niet echt te rijmen valt met mijn projectje). Nu lag ik gister bij een strandtentje met iemand die graag de Auto Visie leest, maar ik dacht meer aan de Elle of de Vogue. In de dorpsbieb van Ruinen waren de nieuwste tijdschriften van een jaar geleden, waar fans van Take That, de Spice Girls en Backstreet Boys de plaatjes uit de Tina en Fancy hadden gescheurd, maar ik heb goede hoop op het tijdschriftenassortiment van de bibliotheek in Amsterdam. Ook heeft mijn zus een broek meegebracht (zou ze hebben aangevoeld dat ik gister uit een broek scheurde  - zou zo'n jaar lang niets kopen het lot tarten zijn?) waar ze toch niet inpast vanwege haar enorme buik op het moment. Het gaat hartstikke goed so far!

Mijn weekend bestond uit veel leuke activiteiten: de Parade in Amsterdam, dansen in de Pijp op Songfestivalhitjes (ik kan ze letterlijk meezingen!), lekker chillen langs het strand, een cabaretvoorstelling en vandaag 25 km hardgelopen met mijn hardloopvriendinnen. Ik lag in bed vanochtend terwijl de regen tegen het raam kletterde en ik wilde wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel niet wel en als het aan mij lag, gingen we niet. Dankzij deze twee bikkels zijn we gelukkig gegaan! Anyway, dit was dus een heerlijk weekend en als al mijn weekenden er zo uitzien, wordt dit een makkelijk jaar - genieten en (mijn) geluk zit gelukkig niet in spullen, maar vooral in samen zijn met mensen om wie je geeft en dingen doen, waar je van houdt. Amen.

Belangrijke week, de eerste uitdaging staat om de hoek: mijn oma's verjaardag aanstaande zondag. Op de voet gevolgd door de verjaardag van iemand op wie ik lately veel indruk wil maken en in september zijn ongeveer al mijn vriendinnen jarig! Dat wordt klussen! De grap alleen is, is dat ik niet zo creatief ben. Ik ga van al mijn kunstwerkjes fotootjes maken en bij de berichten voegen. Eerst oma Kelly dus. Ik zit op een leuke activiteit te broeden om samen met haar te doen, ik hou jullie op de hoogte.

Op een oude fiets..

Ik fiets net naar huis op een fiets (lees: barrel) waar een geluid vanaf komt- dat is aan de andere kant van Amsterdam nog te horen. Op zich wel handig, want geen fietsbel nodig (die zit er - vanzelfsprekend op een barrel - niet op). En ik kom 's ochtends op de fiets wel eens iemand tegen waarmee ik het heel gezellig heb, en hij hoort mij ook van verre aankomen. Maar alle voordelen even terzijde (ik hoor de laatste tijd net iets te vaak dat ik alles maar positief zie, en dat sommige dingen gewoon irritant zijn, dus dat mag ik dan ook zo benoemen - working on it - nog even en ik ben een mopperkont, ik heb mezelf namelijk iets heel leuks ontzegd het komende jaar), alleen de derde versnelling werkt, maar volgens mij is ook die kapot en is het de zesde versnelling geworden. Dat is hard trappen in de wind. Oftewel, ik zit in een moeilijke situatie, want eigenlijk zou ik een nieuwe bicyclette willen overwegen. Ik overweeg het trouwens al minstens vier maanden, soms kan ik snel belangrijke dingen regelen, in andere gevallen duurt het twee jaar. Nu hebben wij mooi fietsenplan via het werk, waardoor een nieuwe fiets mij niets kost. Dat het mij niets kost, is overigens geen reden om het wel te doen - mijn jaar gaat om het niet kopen van nieuwe spullen, of ik dat nu zelf betaal of niet. Maar tegelijkertijd is een fiets enorm groen en verantwoord, maar de truc zit hem ook in de productie van de fiets in mijn geval. Ik ga komend weekend op fietsenjacht en jullie horen snel of er groene, gerecyclede fietsen zijn die de moeite waard zijn mijn voornemen te breken. In elk geval ga ik me verdiepen in Roetz fietsen, waarbij onderdelen van oude fietsen gebruikt worden, voor een nieuw stalen ros. www.roetz-bikes.com

Vandaag op kantoor: dat waar ik voor vreesde, is gebeurd: mijn collega's hebben de American Apparel Flea Market ontdekt, waar ik met oogkleppen voorbij fiets. Dinsdag hadden we een lunch en toen werd -tot mijn opluchting- besproken hoe stom deze winkel wel niet is, met lelijke samples, producten die al vier jaar niet verkocht worden en producten waar letterlijk een steekje los bij zit. Ik vond het ineens niet meer zo'n leuk concept, deze flea market en dacht dat het wel goed zou komen met deze store naast ons kantoor. Niet dus! Twee collega's hadden zulke leuke schoenen gekocht en vertelden dolenthousiast over kokerrokjes die ik ook wel zou willen hebben. Mijn collega vroeg of zij het voor mij moest kopen, zodat ik het van haar kon krijgen. Heel lief, maar ook dat is dus het principe voorbij. In elk geval, die gave schoentjes die zij hadden gekocht: van dat genre heb ik ook twee paar in de kast staan.

Gister kwamen twee vriendinnen bij mij eten en vroegen zich (terecht?) af of mijn oma nog wel kan eten van borden, aangezien hier zoveel gezellige bordjes, ontbijtbakjes en koffiekopjes staan die uit haar huis komen. Oma, als je dit leest: ik ben er echt heel blij mee en ze staan zo gezellig hier en het eten smaakt nog lekkerder van jouw bordjes dan van de borden van een of ander Zweeds label die hier ook staan. Maar, geen zorgen: mijn opa en oma gingen minstens één keer per jaar naar Joure om DE koffiepunten bij de Douwe Egberts winkel in te wisselen voor nieuwe borden en koffiemokken. Mijn oma kan nog wel even vooruit - ook zonder die leuke bordjes met gezellige bloemenprint.

Mijn vriendinnen maakten grappen over mijn verzameling schoenen en dat het wel heel makkelijk is om zo'n jaar in te gaan als je allemaal nieuwe schoenen hebt ingeslagen. Nou, al die gympen heb ik gewassen, ze zien er zo goed als nieuw uit! Maar dat zijn ze dus niet.

Mijn vader is een hipperd!

De hele zomer 2013 ben ik met mezelf in strijd of ik wel of niet een nieuwe zonnebril mag kopen: ik heb namelijk twee toffe brillen, die mijn ogen beschermen tegen de zon en ook nog hartstikke modieus zijn. Ze zijn respectievelijk drie en vier jaar oud, dus hoogste tijd voor een nieuwe. Maar dus ook een innerlijke strijd, want totaal niet nodig. Ik had van die hippe Rayban brillen gezien, met hippe reflecterende glazen, daar zag ik mij wel mee lopen. Maar voor zo'n bril die één seizoen meegaat, want volgende zomer echt uit, ook wel weer heel veel geld, € 100,-. Anyway, ik had de zonnebril weer uit mijn hoofd gezet. Tot gister! Want ik was in het mooie Ruinen en vind het altijd heerlijk om te rommelen in de vintage spullen van mijn granny en vader & moeder. Zie ik daar toch een zonnebril liggen van mijn vader - minstens uit '88 - met reflecterende glazen! Hartstikke hippe bril en mijn moeder heeft weer 'ns gelijk: alles komt terug. Vroeger als we gingen skiën avec le familie vond ik het nogal een domme bril en schaamde ik me voor mijn vader met z'n grote gekke bril (dat doen meisjes van 12), maar nu blijkt dat mijn vader een enorme hipperd was destijds! De bril ligt nu in Amsterdam, die kan mooi op het laatste restje zomer.

Vorige week kreeg ik de vraag of ik wel nieuwe tandenborstels en deo's mag kopen: geen zorgen! Ik ga hygiënisch en schoon dit jaar in. Het gaat er meer om dat ik zes verschillende lipglossjes heb liggen (allemaal net in een andere kleur), vier lipsticks, 18 potjes nagellak en vijf verschillende geurtjes. Ik ga nu eerst kijken wat ik al heb en dat opmaken - voordat ik iets nieuws koop, in plaats van een zesde potje nachtcrème (met een nog betere anti-rimpel werking - ik doe nogal spastisch over mijn bereikte leeftijd van dertig) te kopen.

einde van week 1 nadert

Eind van week 1 nadert.. Ik heb een beetje afkickverschijnselen - kopen zit echt enorm in mijn systeem. Ik moest even een uurtje wachten, net te kort om weer terug te gaan, naar kantoor, net te lang om op straat te blijven hangen. Mijn eerste gedachte was om naar de Kalverstraat (lees: de Kalverstraat - ik haat de Kalverstraat) te gaan. Ik heb mezelf tot de orde geroepen en toch naar kantoor gegaan. Waar naast ons kantoor een nieuwe winkel zit: de American Apparel outlet - ik hartje AA, maar: mode waar mijn lijf niet voor is gemaakt, mij niet staat en waar ik het type niet voor ben, en van dat laatste baal ik nog het meest. Ook om de papieren tasjes zou ik de hele winkel wel willen leegkopen. Mijn hart maakte net een sprongetje, om me er direct bewust van te worden dat de omstandigheden zo niet bijdragen aan een succesvol jaar. Maar natuurlijk sta ik er nog vierkant achter. Ik vind het grappig hoe ik voorgeprogrammeerd ben en kopen dus een automatisme. Als troost biologische -love, bij gebrek aan deze week - thee gekocht.

Buy nothing new YEAR - 7 augustus 2013 - dag 1

Vandaag gaat mijn jaar in dat ik niets nieuws ga kopen: geen nieuwe kleren, geen nieuwe prulletjes, geen nieuwe make-up (ok, als mijn mascara op is, dan maak ik een uitzondering), geen kado's voor vrienden (behalve voor mijn jaarclub als ik meedoe met de clubkado's. Voor vrienden één op één worden het zelfgemaakte taarten, zelfgeknutselde jammetjes, theaterkaarten en opgeknapte spullen van de 2e handswinkel) en geen nieuwe spullen voor in huis. Het enige (naast de mascara - arghh - vind het nu al moeilijk!) waar ik uitzondering op maak, is op nieuw ondergoed (ik heb zo mijn bedenkingen bij ondergoed van de vintagewinkel) en op verwassen panty's en verwassen hempjes - niets zo armoeiig als dat, van die shirtjes met verwassen pluisjes. En waxinelichtjes straks in de winter voor de donkere dagen in huis. En bloemen mogen ook, het is heel belangrijk om leven in huis te hebben. Er is nog een lichtpuntje: spullen van de vintage store mogen wel, dus ik mag 2e handsspullen dragen. Ook mag ik marktplaats afspeuren voor alles wat ik zou willen hebben. Spullen een 2e of 3e leven geven mag! Met alle uitzonderingen maak ik het mezelf wel makkelijk, maar het is ook echt moeilijk - niet shoppen. Op deze manier kan ik er mee leven en waarschijnlijk dit jaar volmaken.

Er is natuurlijk een reden dat ik hiermee start. Meerdere zelfs. Ten eerste ben ik nogal aan het interen op mijn spaarrekening; daar krijg ik nogal de kriebels van, ik geef geld uit als water en koop nieuwe kleren alsof elke week een nieuw seizoen begint. Ten tweede heb ik vorige week een test gedaan waaruit naar voren kwam hoeveel aarde er nodig zou zijn als iedereen zou leven als ik: 2,8 aardbollen. Ok, nog een keer: 2,8 aardbollen. Dat is nogal veel en dat hebben we helemaal niet, zoveel aardbollen. En ik vind het ook nogal verontrustend; ik eet geen vlees, vrij weinig vis en hou al van vintage - ik hoef dus niet een heel nieuwe (beetje muffige, viezige, waar het soms goed zoeken is naar de pareltjes) wereld te ontdekken - heb geen auto en geen kind; ik ben dus ook nogal verontrust, iedereen die ik ken leeft op z'n minst zoals ik. Anyway, dit wordt iets van mijzelf, en ik vind niet dat anderen op dezelfde manier moeten leven, dus ik ga dit niet anderen opdringen. Maar denk vooral wel eens aan al die spullen die je niet nodig hebt en toch maar koopt ;). Seriously, ik heb vijf paar gympen - vijf paar gympen. Daar kan ik de rest van mijn leven op lopen. Twee paar All Stars, een paar gekke Nike Air Max - enzovoorts. En dan nog maar te zwijgen over al die laarzen die onwijs in de weg staan in dit kleine huis. Dus ten derde, ik vind dat ik meer dan genoeg in huis heb, ik kan mezelf voor de rest van mijn leven prachtig aankleden. Ik kom er vast nog vaak op terug welke oude spullen ik nu weer onderuit de kast (of uit die van Lucien - mijn tweelingzus - die overigens nu zwanger is, dus ik moet als de sodemieter naar Den Haag) vandaan heb gehaald.

Ik ga in deze blog bijhouden waar ik allemaal tegenaan loop, ik denk dat er genoeg momenten zijn dat ik het moeilijk vind. Of grappige momenten, bijvoorbeeld dat ik met al mijn kooplustige vriendinnen een weekend weg ben en ik er naast sta als zij heerlijk allemaal mooie spullen kopen. Het begint al moeilijk: de nieuwe wintercollectie hangt overal in de winkel. Ik hou zo van mooie winterspullen - de stoffen: heerlijk! Het staat mij objectief gezien ook beter dan zomerjurkjes. Mijn tactiek vooralsnog: niet de stad in en niet denken aan hoe leuk mij iets zou staan, maar blij zijn voor mijn vrienden als zij iets moois aan hebben. Ik ga bijhouden welke ideeën ik allemaal heb voor alternatieven en tips voor leuke vintage winkels in de buurt, de Jan Eef in de Baarsjes. En daarbuiten.