Terwijl ik dit schrijf, ben ik in Zuid-Limburg. Ik ben aan het ontspannen; beetje sporten, zwemmen met m'n nichtje en knuffelen met mijn neefje, Limburgse biertjes aan het drinken met mijn zwager en flauwe grapjes aan het uithalen met en vooral bij mijn zus. Wat ik aanheb, daar moeten we het maar niet over hebben. De weg hier naar toe had nogal iets weg van Bridget Jones 2.0. Het weekend begon in de schouwburg van Den Haag, de Koninklijke Schouwburg ('verrrruuuuukkkkeluuuuhk', bulderde de man naast mij, terwijl zijn vrouw zei, nadat de grap ging over scheten uit de moeders r&@&@: 'nou moe, het is hier Kòninklijk!'). Anyway, ik stapte de roltrap op, op station Amsterdam Zuid. Ik bedoel eigenlijk, ik stapte mìs op de roltrap op station Amsterdam Zuid. Ik greep me vast, terwijl de hak van mijn lievelingsschoen bleef haken achter een trede. Hij was er bijna af. Grrrrrrr. Een teken. Ik ging er prat op dat ik 20 paar lage schoenen heb met hak, maar dat uitgerekend deze schoen er aan zou gaan, dat had ik niet verwacht. Eén van de redenen van dit jaar is overigens dat ik van sommige items dus 20 paar heb en dat ik daar een beetje een aversie tegen begon te ontwikkelen. Maar het is wel jammer dat dit paar op zijn minst langs de schoenmaker moet, hopelijk kunnen ze nog even mee. In elk geval - al hinkelend op het perron - had ik geen idee hoe ik bij de koninklijke schouwburg zou komen. Ik vond mijn leuke jurkje een stukje minder leuk met mijn neonkleurige hardloopschoenen er onder - het enige andere paar schoenen dat mee is. En daarbij; in Den Haag begrijpen ze de Amsterdamse mode toch ook minder goed - en daar ben ik nogal gevoelig voor. De trein had intussen mega vertraging, dus ik had zuslief ge'appt, met wie ik naar het theater zou gaan. Of ze me op wilde halen, want a. ik kon niet lopen, just hinkelen en b. ik was nogal aan de late kant. En met de vraag of dat paste op haar achteropje. Ik heb namelijk het allerliefste en allerondeugendste nichtje ter wereld - voor wie een zitje is gebouwd op de fiets van mijn zus. Ze reageerde niet, dus ik belde. Geen gehoor. Ze belde terug; en zei dat ze mij zou komen halen vanaf het station. Ik blij, want ik had nog steeds de anderhalve hak aan en ik kwam aan om tien minuten voordat de voorstelling zou beginnen. Komt ze aanfietsen, met het zitje op de fiets. Ik keek haar aan, begon keihard te lachen en zij begreep toen pas ook dat dàt niet ging passen. 'Nou, daar denk ik nu pas aan!' Mijn zus is superlief en best heel slim, maar denkt soms met haar neus. Uiteindelijk heb ik mijn schoenen verwisseld en ben ik gaan hollen naar de schouwburg van den haag.
Morgen stap ik in supervuile kleding in de trein, want we hebben gespeeld in het bos. Ik was vergeten hoe vuil je daar van kan worden. Ik hoop wel dat het er uit gaat, al die modder, want deze spijkerbroek is zo ongeveer de enige die ik nog heb en een beetje draagbaar en toonbaar is. Ik heb vorig jaar een fijne jeans gekocht. Nog geen jaar geleden. Door het fietsen zitten er waanzinnige slijtage plekken op. Echt zonde van al dat katoen, en zo ver fiets ik toch ook weer niet. Nu kwam ik erachter dat de H&M een service biedt, waarbij je al je oude, versleten katoen, zijde, jeans, satijn - alle kleding - van sokken tot ondergoed, van truien tot vesten en van rokken tot jurken naartoe kunt brengen; H&M conscious. Een goed initiatief, waarbij zij zorgen voor de recycling hiervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten