Niet fit, gestopt halverwege een halve marathon en afspraken afgezegd die beter wel door konden gaan. 1000 plannen voor de toekomst en niet weten op welke groene knop ik moet drukken. Not so me. Ik heb het idee dat ik even tot bezinning moet komen, het lijkt wel of ik even 'kwijt' ben wat mijn drijfveren zijn - en niets voelt zo afschuwelijk als dat, terwijl tegelijkertijd de lente schreeuwt om aandacht en ik op mijn bank downton abbey aan het kijken ben, toch meer een winterserie - hoe splendid ook. Ik ben overigens nu helemaal bij met downton abbey, daar horen jullie mij in elk geval niet meer over. Ik hoop heel erg dat er gauw een serie 5 komt! In elk geval, ik merk dat het anders moet. Ik weet even niet hoe, maar door door te denderen, wordt het niet anders. Ik ben nu al een tijdje bezig met elke dag opschrijven in een leuk boekje (daar had ik een tijdje een handje van, 'gezellige' boekjes kopen. Daar heb ik er nog wel een stuk of vier van liggen) wat mij die dag gelukkig maakt, en waar ik duidelijk niet gelukkig van wordt. Als ik dat boekje zo terug lees, word ik gelukkig van dingen doen, van mijn vrienden, mijn broer en zus & zwager, neefje en nichtje, inspirerende mensen ontmoeten, drankjes drinken af en toe, sporten, bloemetjes in huis en gezond eten. Ik word niet gelukkig van niet in het moment leven, terwijl ik me daar toch een handje van heb - altijd maar vooruit plannen en denken. Mijn voornemen, zo halverwege het eerste deel van 2014, is niet elk weekend veel aan mijn hoofd te hebben, ook avonden door de week gewoon lekker thuis en niet elke sociale verplichting als verplichting voelen en er soms ook maar eens vanaf te zien.
In elk geval, dat niet- kopen bevalt nog erg goed. Ik heb er deze keer ook weinig over te vertellen. Ik speur nog wel af en toe marktplaats af voor leuke hits. Ik heb nu voor nichtje F een schattig truitje gekocht, van het merk 'Mini Rodini'. Er staan allemaal katten op. Ze is in het echt doodsbang voor katten. 'Is niet eng hoor', zegt ze terwijl ze ongeveer op mijn hoofd zit. Hopelijk vindt ze dit wel heel leuk, nu ze haar niet kunnen krabben.
Wat wel jammer is, is dat ik door het niet kopen van boeken ik dit jaar het boekenweekgeschenk mis. En er zijn ook best veel boeken die ik nog wil lezen die nu te koop zijn. Me eerst maar eens door die boeken werken die nog op mij liggen te wachten. Ik ben nu een boek uit 1999 aan het lezen, uit de kast van mijn zus. Het gaat over een vrouw uit Denemarken. Zij is een half jaar in haar eentje aan het reis door Iran. Zo inspirerend en al lezend kom ik tot de conclusie dat de mooiste verhalen ervaringen zijn.
Komende week sta ik overigens op de Tefaf, de kunstbeurs in Maastricht voor het Van Gogh Museum, in mijn netste outfit. Ik zie er nooit uit als een slons, maar ik ga ook niet in tenue de ville naar kantoor, dat vind ik nog wel even spannend dus. En hoge hakken zijn wel de bedoeling, maar doen vast ook veel pijn. Ik hoop dat ik nog iets kan vinden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten